Πέρασες χρόνια και χρόνια με άνθρωπο που θεωρούσες “δέρμα” σου, για να φας όλη τη μαζεμένη απαξίωση, στο τέλος.
Για να σε θεωρήσουν ανάξιο, που δεν άντεξες να αυτοκτονείς άλλο συναισθηματικά, που τόλμησες να υψώσεις παράστημα, που έπαψες να χαντακώνεις τις λαχτάρες και τις επιθυμίες σου. Που ξέθαψες τον παλιό σου εαυτό και σκέφτηκες ότι η ζωή κρατάει πολύ, για να μην τη ζεις. Που ήσουν ένας καθημερινός ήρωας, που κάρφωνε με τα καρφιά του Μαρτυρίου τους πασσάλους του οίκου του, στηρίζοντας στους ώμους τα τρεμάμενα σημεία του, όταν απ’ έξω, οι μπουλντόζες έτριβαν τα χέρια τους, δίχως αιδώ, για την επερχόμενη κατεδάφιση.
Την κατεδάφιση σχέσεων, αναμνήσεων, χρόνων, μα κυρίως, συναισθημάτων. Την απομυθοποίηση χαρακτήρων κι αξιών, που πάνω τους είχες στηρίξει ολάκερη τη ζωή σου. Και στο τέλος; “Όλο σπόντες είσαι” και “δεν είναι αυτό που νομίζεις!” Μωρέ, αυτό που νομίζεις είναι και κάτι παραπάνω!
End of story._
Εύη Μαυρογιάννη
