Η μελωδία της ζωής μου

Περίεργη μέρα σήμερα, μουντή και άχαρη, στα γκρίζα ντυμένη και σιωπηλή. Μια κούπα καφές, το ραδιόφωνο να γρατζουνάει τις μουσικές του και τα ταξίδια μυαλού παρέα μου στο γωνιακό ντιβάνι. Στο άκουσμα ενός γνώριμου σκοπού, για κλάσματα η πνοή κόβεται, η σιωπή σκεπάζει το δωμάτιο και το βλέμμα συννεφιάζει. Το χρονοντούλαπο άνοιξε και στη θύμηση αναμνήσεις που χορεύουν μπροστά μου.

Μπροστά στα μάτια μου λικνίζονται λες και κάνουν επίδειξη των ικανοτήτων τους. Σπάω ένα χαμόγελο και με αφήνω σε αυτό το χορό, βήμα βήμα όλες παρέλασαν. Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβαν να δώσουν όλες το παρών μέσα σε μόνο λίγα λεπτά. Πόσο κρατάει ένα τραγούδι πια;

Κι όμως, μέσα σε αυτά τα διακόσια σαράντα δευτερόλεπτα, ένα ταξίδι ολόκληρο με όμορφες στιγμές και εικόνες του χθες. Από αυτές, που ψιλοαχνίζουν σαν τον καφέ μέσα στην κούπα και κρατάνε ζεστή την καρδιά σου. Από δαύτες, που διαπιστώνεις τη μοναδικότητα κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι έκαναν τα πάντα για ένα χαμόγελό σου. Που ήρθαν από το πουθενά για να δώσουν και όχι να πάρουν. Που θέλησαν να σου δείξουν την όμορφη πλευρά της ζωής, αυτή την ξεχασμένη από πολλούς, που όμως είναι δικαίωμα όλων να γνωρίσουν.

Κάποιοι άνθρωποι τελικά, μπήκαν με μαγικό τρόπο στη ζωή μας και δε θα φύγουν ποτέ, γιατί πολύ απλά μόνο χαρά φέρνει η ανάμνησή τους και έχουν φωλιάσει τρυφερά στην ψυχή μας. Όσες φορές και να ακούσω αυτόν το γνώριμο σκοπό, πάντα με την ίδια λαχτάρα θα ταξιδεύω στα δικά μας μονοπάτια, στις δικές μας διαδρομές. Διότι πολύ απλά, κάποιοι άνθρωποι αξίζουν να είναι η παντοτινή ανάμνησή μας.

Θαρρώ πως τελικά σήμερα, η μέρα έβαλε τα καλά της.