Γραφουν η Εύα Κοτσίκου και η Ελένη Καρβουνάρη
Ελένη: Τέσσερις και κάτι κι εγώ δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Παίρνω το στυλό και μια κόλλα χαρτί για να σε φέρω και πάλι κοντά μου, αγάπη της ζωής μου. Είσαι ο άντρας που αγάπησα όσο κανέναν άλλο. Αυτός που κλείνοντας κάθε βράδυ τα μάτια μου ζωντανεύει μπροστά μου, κλείνει τα χέρια μου μες στα δικά του και με ταξιδεύει στα μέρη που ζήσαμε μαζί. Το δωμάτιο γεμίζει με τη μυρωδιά του δέρματός σου. Τα χέρια σου κυλάνε και πάλι στο πρόσωπό μου. Τα δάχτυλά σου πλέκονται μες στα μαλλιά μου κι εγώ χάνομαι στα μαύρα μάτια σου που με κοιτάνε με λατρεία. Οι στιγμές μας… αθάνατες! Κι εγώ παίρνω δύναμη ρουφώντας αχόρταγα όσα μου έδωσες. Είσαι το φως μου και η ελπίδα μου. Θυμάσαι τη θάλασσά μας; Όταν καθόμασταν μαζί στα βράχια και κοινωνούσαμε κι οι δυο όνειρα; Τώρα ξανά σε έχω κοντά μου κι η σάρκα μου γεννοβολά αγάπη. Ψυχή μου… Η πιο μεγάλη μου αγάπη, εσύ. Εσύ η κάθε μου σκέψη και στιγμή.
Εύα: Ήρθες πάλι και πίσω σου έσυρες μια κόκκινη γραμμή διαγράφοντας κάθε μου ερωτική συναναστροφή, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κύκλος έγινες και με τύλιξες στοργικά κι εγώ κουλουριάστηκα μέσα του σαν έμβρυο στη μήτρα της μάνας του. Άπλωσες τα χέρια κι εγώ σαν παιδί που έχει σακατέψει τα γόνατά του από τα χτυπήματα πιάστηκα με λαχτάρα από αυτά, σηκώθηκα και φώλιασα στην αγκαλιά σου. Δε με θέλεις μόνο. Με αγαπάς. Δεν είσαι ερωτευμένος μόνο, με λατρεύεις. Με λατρεύεις σαν αγία, σαν να μην λερώθηκα ποτέ από αμαρτίες. Προσκυνάς ευλαβικά τις πληγές μου, τις φροντίζεις, τις φιλάς σαν να ήτανε μωρά. Με αντέχεις. Και όταν κλαίω κι όταν φοβάμαι μου λες: «εγώ είμαι εδώ». Και είσαι. Με όλο σου το είναι, με όλες σου τις δυνάμεις.
Ελένη: Πώς να πάψω να σε αγαπώ όταν προσκυνητάρι έκανες τη μορφή μου και μέρα νύχτα τη φιλάς; Πώς να ανταλλάξω της αγκαλιάς τη θαλπωρή για οτιδήποτε δεν έχει το δικό σου σημάδι;
Εύα: Αφήνω τώρα το στυλό, αρκετά σου έγραψα και έρχομαι να σε βρω. Μια ολόκληρη νύχτα μακριά σου, δε νομίζεις ότι πάει πολύ; Μόνο μαζί από εδώ και στο εξής θα μας βρίσκουν οι νύχτες μας. Αρκετό χρόνο χάσαμε. Ώρα να ζήσουμε.
Εύα Κοτσίκου και Ελένη Καρβουνάρη
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
