Σβηστό φως

Φαίνεται κάπως περίεργο όταν παλεύεις για χρόνια για να βγάλεις τον εαυτό σου απ’ το σκοτάδι, κι ακόμα πιο περίεργο είναι όταν ότι όσο προσπαθούσες, τόσο ήταν που τον έριχνες σε βαθύτερη τρύπα.

Κάποιες φορές, ασυναίσθητα.

Άπλωνες το χέρι για βοήθεια, μα ψυχή ζώσα.

Κι αυτός ο άνθρωπος που σε έριξε εκεί μέσα, ήταν πρώτα ο ίδιος σου ο εαυτός.

Σ’ αυτόν επέτρεψες όλα τα δεινά του.

Σ’ αυτόν θόλωνες την όραση για να μη βλέπει.

Σ’ αυτόν δικαιολογούσες όλα τα αδικαιολόγητα του “δικού” σου ανθρώπου, καθώς αυτός ο δικός σου άνθρωπος ήταν η πρωταρχική και μόνη σταθερή επιλογή σου.

Πώς μπορεί, αλήθεια, να έχει πάει κάτι τόσο στραβά και τόσο λάθος;

Μέσα στο σκοτάδι σου, δεν έβλεπες το γερασμένο απ’ τον πόνο πρόσωπό σου, δεν έβλεπες την αποκρουστική θέα του, που καθεπτριζόταν στα μάτια σου, αυτά τα μάτια, που δικαίως οι άλλοι χαρακτήριζαν ως “μελαγχολικά μάτια”, το τελευταίο, όχι μικρό, διάστημα.

Τι άραγε έβλεπαν περισσότερο από σένα;

Πόσες πληγές φάνηκαν μέσα τους;

Ποιος έσβησε το φως τους;

Ποιος το έκλεψε;

Μάτια που φέγγουν στιγμαιαία σαν πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.

Μια υποψία ζωής, για να λέμε πως κάποτε υπήρξαμε!

Όμως τώρα, τι να πούμε πλέον;

Μάτια που κοιτούν τα μάτια σου μ’ εχθρότητα.

Με απαξίωση. Δε στο λένε, αλλά σε κάνουν να το νιώθεις.

Απείρως χειρότερο.

Δεν ακούς το όνομά σου, ως σημείο αναφοράς και παρουσίας.

Πού υπάρχεις και πού προσδιορίζεσαι;

Πουθενά!

Ακροβάτης σε τελειωμένες αγάπες, μέχρι να σπάσει το σκοινί.