Ξεκίνα από σένα

Ας «μιλήσουμε» για τη διαφορετικότητα. Λέξη χιλιοειπωμένη, ίσως παρεξηγημένη, με πολλές αναφορές σε αυτή σε άρθρα και κουβέντες. Έννοια βαρυσήμαντη, κλείνει μέσα της το δικαίωμα των ανθρώπων να είναι αυτό, ακριβώς, που είναι, τo σεβασμό που θα έπρεπε να εισπράττει κάθε ανθρώπινο ον και την αποδοχή ως προς οποιονδήποτε ο οποίος δε μας μοιάζει.

Η διαφορετικότητα είναι μία φυσιολογική συνθήκη και αφορά όλους μας. Είμαστε όλοι διαφορετικοί μα όλοι ίσοι. Η διαφορετικότητα δεν είναι λόγος περιθωριοποίησης ή οίκτου, δεν είναι μια κατάσταση που χρήζει άμυνας, επιφυλακτικότητας ή φόβου. Όλοι μας είμαστε μέρος της διαφορετικότητας και ευτυχώς. Ένας κόσμος με πανομοιότυπους ανθρώπους δε θα εξελισσόταν.

Αν μάθουμε τα παιδιά μας να αποδέχονται τη διαφορετικότητα ως μια φυσιολογική κατάσταση που όντως είναι, δε θα τα τρομάζει πια, δε θα αναπτύσσουν άμυνες απέναντι στο διαφορετικό και θα συνυπάρχουν μαζί του ως μέρη αυτού. Δύσκολη υπόθεση όλο αυτό, ναι. Διότι γαλουχούμε τα παιδιά μας βάσει των προτύπων και των συμπλεγμάτων που «κουβαλάμε» από τους δικούς μας γονείς. Τα «φορτία» που έχουμε κληρονομήσει από τη μαμά και τον μπαμπά που θέλουν τον εύσωμο «χοντρό», τo μελαμψό «γύφτο», τον ντροπαλό «καθυστερημένο», δεν απαγκιστρώνονται εύκολα από τις ιδιοσυγκρασίες μας ακόμα και σήμερα, εν έτει 2021.

Αν σπάσουμε όμως την αλυσίδα των συμπλεγμάτων διότι πραγματικά το πώς βλέπουμε τον κόσμο και τους ανθρώπους βασίζεται σε δικά μας συμπλέγματα, αν εμείς κατανοήσουμε το τι μας συμβαίνει και πάψουμε να αναπαράγουμε τέτοιες συμπεριφορές, αν αποδεχτούμε ότι η ρίζα του προβλήματος είμαστε εμείς οι ίδιοι, τότε θα μπορέσουμε να διαπαιδαγωγήσουμε και τα παιδιά μας πάνω στην έννοια του διαφορετικού.

Ας αρχίσουμε από εμάς. Ας σπάσουμε την αλυσίδα των κόμπλεξ τώρα. Πριν θρηνήσουμε άλλα θύματα. Νεκρά ή ζωντανά.

Εύα Κοτσίκου