Μεθυσμένα λόγια

Ένα βράδυ του Ιούλη, θυμήθηκα κάτι λόγια μεθυσμένα.

Εκείνα, που μια αόρατη δύναμη τα έσπρωξε στη ζωή.

Εκείνα που απρόβλεπτα έγιναν χαρά, θλίψη, δημιουργία, αποτυχία ή παράνοια.

Λόγια μια ψυχής απομονωμένης, αηδιασμένης απ’ της υστεροβουλίας το κοσμικό εγκώμιο.

Χαμένη στους χαμένους.

Απελπισμένη, χωρίς όριο στην κλίμακα αυτής της απελπισίας.

Αιώνια ερωτευμένη με τα “εκτός” αυτού του κόσμου!

Αφημένη σε κάτι ξεθωριασμένα χαμόγελα περασμένων ζωών.

Ψυχή κουρασμένη, μα ακόμα πιστή σε εκείνα τα μεθυσμένα λόγια…