Πάντα για μένα θα είσαι μια παρολίγον ευτυχία

Είναι τόσα χρόνια πια, που εμείς γίνανε δυο ξένοι στην ίδια πόλη. Δύο άνθρωποι τόσο διαολεμένα ίδιοι, που για χρόνια μοιράστηκαν στιγμές, γέλια αληθινά και αγκαλιές τόσο τρυφερές. Ο άνθρωπός μου.

Μετά από εσένα τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Μα δε θα μπορούσε άλλωστε. Όταν συνειδητά επιλέγεις πού θα δωρίσεις τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής σου, δεν υπάρχει χώρος για μετάνιωμα και γκρίνια. Εξάλλου, πόσο σημαντικός ήταν κάποιος στη ζωή μας δε φαίνεται τόσο στην πορεία μαζί του, αλλά όταν πια οι ζωές αλλάζουν πορεία. Όταν σπάει αυτό που κάποτε  έδενε. Κι όμως είσαι αυτό που με δένει σε χαμόγελα αληθινά.

Και  ήσουν η συνειδητή επιλογή μου κι ας ήξερα. Κι αν ήσουν από την αρχή η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος, είσαι εκείνος… Ένα κομμάτι μου, θα μένει πάντα εκεί. Σε εσένα. Ο άνθρωπός μου…

Λένε πως όταν μια ιστορία τελειώσει και προχωράς παρακάτω ξεχνάς ή κάνεις πως δε θυμάσαι. Όχι, δεν ξεχνάς. Αν ένιωσες πραγματικά δεν κάνεις πως κάτι δεν το έζησες. Ανθρώπους ναι, συναντάς κι άλλους, νόμος της ζωής. Και άλλες σχέσεις θα έρθουν στο διάβα σου, αν αυτό επιθυμείς. Αλλά ένας είναι εκείνος που πάντα θα έχει την πιο υψηλή θέση στο μυαλό και στην καρδιά σου. Για αυτό, άνθρωπέ μου, δε σε ξέχασα και δε θα γίνει ποτέ αυτό. Γιατί όπου κι αν είμαι έχω στιγμές να χαμογελώ… Έστω και κάτι μικρό, ακόμα και κάτι άσχημο. Συννεφιάζω λίγο, μα χαμογελώ. Και όποιος με ρωτάει λέω την αιτία. Και ό,τι έρχεται στο νου και σε κάνει να χαμογελάς, ποτέ δε θα είναι λάθος. Δεν ήσουν λάθος. Ίσως η στιγμή. Ίσως εγώ. Ίσως και εσύ. Μα όσος καιρός και αν περάσει, πάντα για μένα θα είσαι μια παρολίγον ευτυχία.

Να προσέχεις άνθρωπε μου ακούς;