Κι ο πλανήτης από ζωοδότης, έγινε πια επαίτης ζωής…
Κι εμείς θα γείρουμε με κροκοδείλια δάκρυα
για άλλη μια φορά, το “χρέος” μας να κάνουμε.
Θα απλώσουμε το χέρι βιαστικά
και με το βλέμμα χαμηλά, θα προσπεράσουμε.
Για να προλάβουμε την ντροπή τη δική μας και τις τύψεις,
για να μην καταφέρει να τρυπώσει,
το αποτρόπαιο έγκλημά μας εις βάρος του,
στην ελαφριά συνείδησή μας.
Όμως ξεχνάμε, πάντα ξεχνάμε…
πως αυτό που ζητιανεύει εδώ και χρόνια απ’ όλους μας
είναι το ίδιο για το οποίο σύντομα εμείς θα εκλιπαρούμε.
Μα τότε θα ‘ναι αργά και “εκλεκτοί” δε θα υπάρχουν…
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
