Πυροσβέστης

Ανέκαθεν με εκνεύριζαν οι άνθρωποι που ανεξαρτήτως δημοσιογραφίας, γνώσεων, ή κάτι παρόμοιο και με κανέναν να ρωτάει για τη γνώμη τους, δημοσίευαν άρθρα σχετικά ή άσχετα με κάποιο γεγονός των ημερών. Και όμως, να’ μαι εδώ, όπως σε όλα στη ζωή μου, να καταλήγω να κάνω αυτά που “κοροϊδεύω”. Και μάλιστα να γράφω για κάτι χωρίς τη μάσκα που ως τώρα φοράω σε όλα τα σχετικά, καθώς ούτε συγγραφέας είμαι ούτε και θα γίνω και ποτέ.

Με αγάπη για την πυροσβεστική, πολύ πριν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πιο πριν από το μικρό σεντάν Μερσέντες-Μπεντζ αυτοκινητάκι πυροσβεστικής που μου’ καναν δώρο στα 3 μου, για εμένα ανέκαθεν ήταν κάτι παραπάνω από το πιο κουλ επάγγελμα που φαίνεται και κατά πολύ είναι. Ήταν μια οικογένεια η οποία έπαιρνε μπρος όταν χρειαζόταν, έτρεχε πραγματικά και κατέληγε να “ξελασπώνει” τους πάντες σε πολλά διαφορετικά σενάρια και προβλήματα. Και μιλάω και για την Ελλάδα, αλλά και για άλλες χώρες. Οι φυσικές καταστροφές και οι πυρκαγιές δεν έχουν σύνορα, θρησκείες και διαφορές, χτυπούν παντού ανελέητα και εκεί όσες εκατοντάδες άτομα και να έχεις πολλές φορές, μοιάζουν λίγα. Έζησα το να έχουμε “ψυχρό πόλεμο” με τους γείτονες Τούρκους σε καθημερινή βάση, μα σε περίπτωση σεισμών, καταστροφών ή πυρκαγιών, να στέλνουμε άτομα να βοηθήσουν, όπως κι αυτοί το ίδιο. Απέναντι στη μητέρα φύση και τις δοκιμασίες της δεν υπάρχουν διαφορές. Είμαστε όλοι το ίδιο θνητοί.

-Γιατί όμως Δημήτρη έγινες εθελοντής πυροσβέστης; Πληρώνεσαι;;

Τα παιδιά των φρονίμων, μου’ λεγε ο πατέρας μου, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε το ελάττωμα να θυμόμαστε την πείνα μας αφού το στομάχι μας κολλήσει στην πλάτη και μετά ψάχνουμε μια χρονομηχανή για να φτιάξουμε κάτι που είχαμε την ευκαιρία πριν και δεν κάναμε, το παίζουμε έξυπνοι ότι εμείς ξέραμε και τα λέγαμε και διάφορα τέτοια. Πού είναι η πολιτεία και το κράτος και τέτοια; Ξέρω, ναι, κάθε χρόνο τ’ ακούω. Ζώντας σε ένα κράτος που η εμπιστοσύνη στην πολιτεία και τις ηγεσίες είναι πράγματα ανύπαρκτα εδώ και δεκαετίες, η λύση είναι στα χέρια σου. Ναι, στα χέρια σου… γι’ αυτό άσε κάτω τα σόσιαλ και ξεκίνα να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Διάβασε και ενημερώσου, μείνε άγρυπνος και ψάξου.

Σίγουρα οι άντρες με το κόκκινο όχημα θα έρθουν σε κάποιο περιστατικό, αυτό εννοείται.. και θα βοηθήσουν και θα σβήσουν, απεγκλωβίσουν και ότι άλλο θες. Αλλά δεν είναι μάγοι, ούτε και μπορούν να σβήσουν μια δασική πυρκαγιά που ένας επιτήδειος έβαλε. Γενικά όμως έχουμε μια δύσκολη χώρα, ορεινή χώρα, κωνοφόρα δέντρα και φυσικά πολλά πολλά νησιά. Αυτό εννοείται… μα δεν ήρθα τώρα να πιάσω το πληκτρολόγιο και να το παίξω έξυπνος ή γνώστης. Ούτε να γράψω κάτι που όλοι ξέρουν, μα σίγουρα να υπενθυμίσω μήπως και συνειδητοποιήσουν κάτι κάποιοι… Ότι μόνο οι παρανοϊκοί επιβιώνουν. Μόνο αυτοί που φροντίζουν να ζούνε με το χειρότερο σενάριο κατέληξαν να είναι προετοιμασμένοι.

Τι συμβαίνει λοιπόν στον Έλληνα; Αναρωτιέται γιατί να πας να γίνεις εθελοντής πυροσβέστης, χωρίς να σκέφτεται ότι πέρα από το πιο κουλ χόμπι που υπάρχει (σαν άνθρωπος που αγαπώ την αδρεναλίνη, θα σου πω πως είναι το πιο κουλ χόμπι που θα βρεις) είναι και συναίσθημα, θα δεις τους υπόλοιπους πυροσβέστες σαν ομάδα, δασκάλους που λίγο πολύ όλοι έχουν να σου προσφέρουν γνώσεις και ιστορίες από την εμπειρία τους. Θα δεις τα προστατευτικά σου ένστικτα να θεριεύουν καθώς η στολή και το κουκλίστικο κόκκινο όχημα που πηγαίνετε στο συμβάν δεν είναι τίποτα μπροστά στο να ξέρεις ότι προστατεύεις και βοηθάς κατ’ επέκταση στην κοινωνία, αξίες ανεκτίμητες αυτές. Μα δε γίνεται να λέμε απλά ότι οι πυροσβέστες κάθε χρόνο είναι ήρωες και τα σχετικά χαζά. Κανείς δε γεννήθηκε για να πεθάνει άδικα και να τον ονομάσουν μετά θάνατον ήρωα. Εύκολη λέξη βέβαια… Εύκολο το να αποδίδεις τιμές και διάφορα τέτοια. Μα αναρωτιόμουν για τη λέξη “ήρωας” από τότε επίσης που ήμουν μικρό παιδί και διάβαζα για τις ιστορίες όπως αυτή του Κολοκοτρώνη.

Κανείς δεν έλεγε ότι κάποιοι προδότες τον καταδίκασαν σε φυλάκιση και εν τέλει πέθανε αφού είχε δώσει αγώνα και τη ζωή του για τον τόπο. Αλλά βέβαια, είναι εύκολο να πεις “ήρωας” μετά γιατί κανονικά θα έπρεπε να τον πούνε ήρωα όσο ζούσε, έτσι θα έπρεπε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Ομοίως η ιστορία επαναλαμβάνεται και έτσι έχουμε ήρωες κάθε χρόνο στη φτωχή Ελλαδίτσα μας. Γιατί αν δεν τους πεις ήρωες θα αφήσεις ανοιχτά κάποια στόματα, θα αρχίσουν ερωτήσεις, δίκες και πρέπει να πέσουν κεφάλια… Βολικό λοιπόν το ήρωες – τι να πουν εξάλλου; Πέθανε καθώς δεν υπήρχε ο απαραίτητος, αρκετός ή σύγχρονος εξοπλισμός, ενώ έπρεπε;; Πέθανε καθώς δεν υπήρχε αρκετό ανθρώπινο δυναμικό να βοηθήσει; Πέθανε καθώς ήταν στη δασική πυρκαγιά επί 5 μέρες με ένα σάντουιτς τη μέρα και διαρκώς εκτεθειμένος σε υπερβολική ζέστη, ενώ στις 3 ώρες λένε οι μελέτες ένας πυροσβέστης πρέπει να αποσύρεται για ξεκούραση;

-Μα καλά Δημήτρη, αυτό που λες είναι αδιανόητο, λες όλους αυτούς που πέθαναν στο καθήκον ότι δεν είναι ήρωες;

-Όχι, λέω ότι μπορούσαν να είχαν σωθεί αυτοί οι πυροσβέστες, μπορούσαν να είχαν σωθεί αυτοί οι πολίτες και σίγουρα, πάω στοίχημα και αυτοί και τα παιδάκια τους και οι οικογένειές τους θα προτιμούσαν να τους είχαν σπίτι, παρά να λένε ότι ήταν ήρωες.

Είναι κρίμα στις μέρες μας με την τεχνολογία να έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ακόμα να μετράμε τα πάντα με αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τα χρήματα και τα ποσά και τα εκατομμύρια και όχι με αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τις ανθρώπινες ζωές. Όχι αφού τις χάσουμε, μα πολύ πριν, σκεπτόμενοι το να μην τις χάσουμε. Και όχι μόνο τις ανθρώπινες ζωές, ας σκεφτούμε και τα ζωάκια που πληρώνουν τις αμαρτίες μας. Που σαν κυρίαρχο είδος στον πλανήτη ξέρουμε εύκολα να είμαστε αφέντες και υπεράνω και τα καημένα ζώα στη φύση να πληρώνουν τις μεζονέτες, τα αιολικά πάρκα, τις απερισκεψίες και τα βίτσια μας. Στην τελική δεν λέω κάτι παράλογο, απλά προτείνω όπως ξοδεύουμε σε άλλους τομείς απερίσκεπτα έτσι να κάνουμε και σ’αυτόν… Πρόκειται για επένδυση, στην ανθρώπινη ζωή. Είναι σαν τα κονδύλια για τον πολιτισμό. Μόνο που δεν είσαι πολιτισμένος όταν έχεις μουσεία, πολιτιστικές περιουσίες εθνικές υπερηφάνειες, αλλά κάθε χρόνο έχεις τόσα άτομα που πεθαίνουν στις φωτιές… Πείτε με βλάκα, αλλά αυτό δεν είναι πολιτισμός, ούτε χρήση τεχνολογίας και ακμή του ανθρώπινου γένους.

Πάντα ήταν δυνατό, γεμάτο αδρεναλίνη και ενδιαφέρον ένα συμβάν από το συναγερμό μέχρι το τέλος του, μα μάρτυς μου ο Θεός κι ας μη βγάλω τη μέρα, τόσα χρόνια εθελοντής ποτέ μου δεν πήγα στο Σταθμό ευχόμενος να τύχει κάτι και να βγούμε… Κάθε φορά που βγαίναμε, το λιγότερο κάποιος ηλικιωμένος εγκλωβιζόταν σε ένα μικρό ασανσέρ επί ώρα ανήμπορος να κάνει ακόμα και το πιο απλό. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Πολλές φορές μια πυρκαγιά που εύκολα βλέπουμε πίσω απ’ την οθόνη του κινητού μας, στοιχίζει κάποιου συμπολίτη μας την περιουσία, το αυτοκίνητο, το κατάστημα ή και ολόκληρο το σπίτι και δυστυχώς και τη ζωή του. Πάντα η ευχή είναι να μην τύχει τίποτα και να είμαστε αχρείαστοι. Οπότε τι έχουμε να πούμε για το επάγγελμα που όλοι ζηλεύουν, όλοι θέλουν μια θέση, αφού είναι δημόσιο, πληρώνει καλά και κλισέ τέτοια; Έκατσε να δει κανείς ότι είναι το 1ο σε καρδιοπάθειες; Αφού οι πυροσβέστες από το λεγόμενο “τάβλι” που πολλοί νομίζουν ότι παίζουν κατά την βάρδιά τους (το τάβλι απαγορεύεται να παίζεται κατά την υπηρεσία στο σώμα εδώ και χρόνια, άσχετα με την πεποίθηση του κόσμου) πετάγονται κυριολεκτικά εκσφενδονίζοντας καρέκλες που κάθονταν και τρέχουν στα οχήματα για να φτάσουν έγκαιρα στο συμβάν. Αν θέλει κάποιος ας δει τι σημαίνει από στάση και “χαλαρότητα” εν ώρα υπηρεσίας να είσαι εκτός σταθμού σε λιγότερο από 40’’. Μιλάμε για τρέξιμο και ταχύτατη αύξηση παλμών πολύ μα πολύ γρήγορα.

Έχει πάει κανείς να δει πώς είναι ένα δάσος την ώρα που καίγεται; Τον πανικό και την ένταση που επικρατεί, τις ελάχιστους οδούς που αφήνονται για να περάσουν οι πυροσβέστες να κατασβέσουν ή να εγκαταλείψουν αν χρειαστεί; Ή μήπως έχει πάει κανείς να δει ένα δάσος που κάηκε τις προηγούμενες 2-3 μέρες; Είναι τρομερά λυπητερό να περπατάς σε ένα απέραντο γκρι τοπίο με διαλυμένα δέντρα σε κομμάτια, να βαδίζεις και να σηκώνεται τέφρα από το έδαφος σε κάθε σου βήμα. Νιώθεις να σε κατακλύζει το πένθος πραγματικά.
Οπότε ξέρεις συνάνθρωπε τι κοστίζει το να είσαι ασφαλής και να μην καίγονται κάθε χρόνο εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα γης; Απλά να καταδικάσεις τις ενέργειες που σε έφεραν εκεί… Ναι, ο μάγκας εμπρηστής πρέπει να πάει φυλακή και ο κάθε ένας κακοποιός δεν έχει τίποτα λιγότερο δίπλα τους. Ναι, ο τάδε θείος και παππούς, γνωστός και μη που έβαλε φωτιά τα χόρτα με 45 βαθμούς το καλοκαίρι μέσα σε ένα χωράφι λες και η πυρκαγιά θα ρωτήσει κάποιον για να φουντώσει και να πάει κι αλλού. Πρέπει επίσης να καταδικαστεί. Δε χρειάζεται να στέλνουμε στη φυλακή μόνο τους συνήθεις ύποπτους, γιατί απλά δεν υπάρχει ανάγκη να ζήσουμε καταστροφή για να πούμε ότι έτσι έπρεπε τελικά. Ας προλάβουμε και κάτι πριν γίνει τέλος πάντων στην Ελλάδα. Η χώρα αυτή έχει πολλά βιβλία με χρυσές σελίδες που μέσα είναι γραμμένοι πολλοί ήρωες. Ας κάνουμε κάτι για να μείνουμε “βαρετοί” αλλά άγρυπνοι, όχι επαγγελματίες πυροσβέστες αλλά εκπαιδευμένοι σε περιστατικά και γεγονότα, όχι ανεύθυνοι καθώς κάποιες φορές δε συνέβη κάτι αλλά υπεύθυνοι καθώς όταν ένα συμβάν ξεφεύγει του ελέγχου μας και στοιχίζει περιουσίες και ζωές. Εξάλλου το βαρετό είναι πάντα καλύτερο κι ας έχει την περιπέτεια στο αίμα του ο Έλληνας. Ας περάσουμε και ένα βαρετό καλοκαίρι κάποια χρονιά, ευχαριστώντας τους πυροσβέστες για τις υπηρεσίες τους, και όταν καιγόμαστε μα και όταν δεν τους έχουμε ανάγκη. Ας πάρουμε μέρος σε κάποια ομάδα με εκπαιδευμένους πολίτες για συμβάντα ατυχή όπως αυτά. Όταν γίνουν τότε θα είναι αργά και τότε όσοι άνθρωποι υπάρχουν πάντα θα είναι λίγοι, οπότε ας βοηθήσουμε με το να παρέχουμε βοήθεια και όχι να χρειαστούμε βοήθεια. Όπως είπε και ο μάστερ πολεμικών τεχνών Bruce Lee:

“είναι καλύτερο να είσαι πολεμιστής σε ένα κήπο,
παρά κηπουρός σε ένα πόλεμο.”

Πιστέψτε με, δεν απαιτεί τόσο πολύ χρόνο και προσπάθεια όση νομίζετε, και το αντάλλαγμα είναι τεράστιο. Αλλάζει την ιστορία…

Δημήτρης