Πρόβλημα δεν είναι να είσαι ναυαγός, πρόβλημα είναι να είσαι ναυάγιο
Σε τούτο το ταξίδι που λέγεται ζωή, ο καθένας διαλέγει τη ρότα του, τη διαδρομή, το πλεούμενο και άλλα πολλά. Άλλοι διαλέγουν δρόμο σύντομο και μονότονο και κάνουν κάθε μέρα Πέραμα-Παλούκια. Άλλοι διαλέγουν θαλαμηγό πολυτελή και τα θέλουν όλα στο χέρι. Άλλοι ξεγελούν τον εαυτό τους με τ’ απόνερα στα ρηχά. Κι είναι κι εκείνοι οι γενναίοι, οι σύγχρονοι Ροβινσώνες της ζωής, που αρπάζουν μια σχεδία για να εξερευνήσουν τον κόσμο. Και είναι πιο βέβαιο κι απ’ το θάνατο πως εκτός από Ροβινσώνες γινόνται και Οδυσσείς, γιατί να είσαι καπετάνιος στη ζωή σου και να κάνεις κουμάντο μόνο εσύ είναι δύναμη, αλλά είναι κι ευθύνη, είναι ελευθερία, αλλά και δουλειά σκληρή.
Κι έτσι δεν τα γλιτώνεις τα πάθη… Ο άνεμος δε θα σου κάνει πάντα τη χάρη, ανταριασμένα νερά και ασορτί ψυχές θα σε δυσκολέψουν, θα σε κλυδωνίσουν. Ο καπετάνιος διαλέγει το πλήρωμα, αλλά οι επιβάτες είναι λαχείο. Πολλά τα λιμάνια και πολλά μέσα-έξω, άλλοι τρελοί, άλλοι φωνακλαδες, άλλοι φύλακες- άγγελοι, άλλοι αθόρυβοι. Λίγο ο καιρός, λίγο τα καύσιμα που μπορεί να μη φτάνουν πάντα, λίγο τα σύννεφα, κάποιος ναύτης που παρακοιμήθηκε, κάποιος βράχος που δεν τον πρόσεξες, λαθρεπιβάτες της αγάπης και πειρατές της καρδιάς σου, μα κυρίως εσύ που κουράστηκες να είσαι μια ζωή στο τιμόνι… δε θέλει και πολύ να ναυαγήσεις.
Και βρίσκεσαι ξαφνικά ναυαγός με τα ρούχα βρεγμένα και βαριά και την ψυχή μουτζουρωμένη, ανάμεσα στα εξ’ ων συνετέθη η ζωή σου. Σε περικυκλώνουν θύμησες, παρακαταθήκες, σχέσεις βαρίδια, χρέη, πληγές ανοιχτές και εσύ στριφογυρνάς και κοιτάς τη δίνη των κακών και τρελαίνεσαι…
Είσαι όμως καπετάνιος και γι’ αυτό από μία τόση δα μικρή σανίδα, θα πιαστείς, θα αντέξεις, θα κολυμπήσεις πάλι, θα πιάσεις στεριά, θα αντικρίσεις τον ήλιο, θα σηκωθείς. Γιατί να είσαι ναυαγός δεν είναι το τέλος του κόσμου. Ναυαγοί της αγάπης και της ζωής γύρω μας πολλοί… Άλλοι πιάστηκαν απ’ ο,τι βρήκαν και συνεχίζουν πλέοντας με όποιο άνεμο φυσήξει. Άλλοι βουλιάξανε βαθύτερα, με το ναυάγιο γίνηκαν ένα, χωρίς σκοπό, χωρίς αύριο, μια σαβούρα που μολύνει τους γύρω γύρω..
Δεν πειράζει λοιπόν αν ναυαγήσεις… ένα με το ναυάγιο μη γίνεις! (Εξαιρείται το μπαρ που τα έπινε η Αρλέτα…)
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
