Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Ρ

Ρεαλιστικά, πάντα πάθαινα μια κάποια κατάθλιψη συνειδητοποιώντας πως το καλοκαίρι τελειώνει. Ξύπνησα νιώθοντας να με ενοχλεί το ελάχιστο φως που τρύπωσε απ’ το κενό στις κουρτίνες. Νιώθοντας την παρουσίας σου για άλλη μια φορά λες και κοιμόμασταν μαζί ή κοντά.

Αναρωτιέμαι αν σε είδα πάλι στον ύπνο μου… λες και θα αποτελεί έκπληξη. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω και πολλά απ’ τη θολούρα μου προσπαθώντας να θυμηθώ. Βλέπω στο κομοδίνο το ποτήρι που κυλιέται από βραδύς με λίγο ποτό ακόμα μέσα. Αυτό εξηγεί αρκετά, ως τώρα γιόρταζα τα καλοκαίρια μαζί σου, μα τώρα ζω το πρώτο ξανά, χωρίς εσένα. Και έχει πολύ πικρή γεύση. Πίνω λίγο απ’το ποτό μη πάει χαμένο. Βότκα, κι αυτή πικρή αλλά καμιά σύγκριση με την απουσία σου. Αποτελείωσα το ποτό και μέσα στη δίνη του μυαλού μου αναρωτήθηκα αν είναι αναγκαίο να φάω. Στην κουζίνα παρέλαυναν τα μπουκάλια μπύρας, ενός κρασιού και ένα ακόμα ψηλό ποτήρι που ήταν στα φόρτε του χθες -με μένα να σε μελετάω, παράλληλα με την μπλουζ ροκ μουσική που σιγοέπαιζε.

Φοβερή παρέα οι δυο αυτοί, ίσως και μοναδική σ’ αυτές τις καταστάσεις που με συναντούν συχνά πλέον τα βράδια. Στον καναπέ μας πεσμένο όπως όπως ένα τετράδιο,. Πάλι για σένα έγραφα χθες. Αναρωτιέμαι καμιά φορά, έχουν μείνει λέξεις να σου πω; Κάτι να γράψω, ή να πω στο φεγγάρι που λατρεύεις, μήπως και σου το πει και θυμηθείς τι είχαμε.

Ποιοι ήμασταν και πόσο ψηλά το φτάσαμε; Μπα, τα ίδια έκανα και όσο ζούσαμε μαζί, κάθε μέρα σου’ δειχνα την αγάπη μου. Εγώ δεν περίμενα τις σπέσιαλ γιορτές για τέτοιες εκδηλώσεις του έρωτά μας. Κι άρα, τι έγινε πάλι; Εγώ, εδώ, μόνος μου κι εσύ με την παρέα σου, μόνη σου επίσης. Κανένα ενδιαφέρον για την παρέα σου και κανένα δικό μου για άλλες παρέες.

-Έλα να βγούμε μαζί μια φωτογραφία.
-Εσένα σε βγάζω τόση ώρα φωτογραφίες… με τα μάτια!

Και με κοιτούσες με εκείνο το στραβό χαμογελάκι που λάτρευα. Γαμώ, ακόμα δεν άνοιξε το μάτι, κι ήδη αυτά γυρνάν στο νου μου. Μ ‘έχεις διαλύει και μόνο εσύ μπορείς να τα συμμαζέψεις ξανά όλα. Θυμήθηκα ξανά το μεγαλύτερο λόγο που μένω μόνος μου. Δε γουστάρω κανείς να με βλέπει έτσι. Μόνο εσύ με ‘βλεπες στα χειρότερα και πάλι μ’ αγαπούσες, ειδικά για τις αδυναμίες μου.

Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται και εγώ ήδη ταξιδεύω με ‘σένα στην ηλιόλουστη Ουγγαρία και τον περίπατο στο Βακ, το roadtrip στη Θάσο και τους καφέδες μέσα στο σαλέ στα ορεινά της Πίνδου. Και έχω άλλα πόσα να θυμάμαι και να προχωράω με δύναμη…

Γιάννης Δημήτρης Μποζαμπαλίδης