Δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει αυτό. Αυτό ξέρεις, που με το που θα δεις κάποιον να νιώθετε και οι δύο τον ίδιο ηλεκτρισμό. Ίσως και να τα ξαναπούμε. Ίσως και όχι. Ίσως τελικά το λίγο να είναι πιο δυνατό από κάποια ειπωμένα “για πάντα” που χάθηκαν σε κάποια στροφή.
Θα σε σκέφτομαι για λίγο, όχι για πολύ… Πιστεύω ακράδαντα στη σιωπή. Αυτή τη σιωπή που έρχεται μετά από την πολλή φασαρία γύρω – τριγύρω. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Που ακούς-ακούς. Στη σιωπή που δείχνει ξεκάθαρα πως δίνεις το ελεύθερο στον οποιοδήποτε να πει και να πει.
Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, τι ακριβώς να σε πειράξει; Είναι όμορφο πράγμα τελικά να ωριμάζεις. Γιατί παρατηρείς τα πάντα, ακούς τα περισσότερα, δεν παίρνεις θέση. Δεν υποστηρίζεις κυρίως το λάθος και κατάλαβαινεις μέχρι πού είσαι. Ούτε στεναχώρια, ούτε απογοήτευση λέγεται. Βαθιά υπόκλιση και απλά συνέχιζεις.
Κάπου εκεί σε γνώρισα. Στο μεταξύ της αλλαγής και των παλιών συνηθειών. Για αυτό ίσως τα ξαναπούμε. Ίσως όχι. Προς το παρόν έχω κάτι λογαριασμούς να κλείσω με την πάρτη μου. Να ξαναγεννηθώ και να αρχίσω ξανά.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
