Ονείρων κλήρωση κι εκπλήρωση
Είναι περίεργα τα όνειρα.
Εκπληρώνονται όταν δεν το περιμένεις.
Σωρηδόν εμφανίζονται οι ευχές
όταν δεν είναι πια το ίδιο σημαντικές.
Ό,τι καρτέρησες ποτέ
κατασκοπεύει κάθε σου κίνηση.
Κι όταν πια αδιαφορείς,
όταν διόλου δε θες να το αποκτήσεις,
πετάγεται ξαφνικά εμπρός σου
στολισμένο σαν την πιο μεγάλη σου ανάγκη.
Τη στιγμή που όλα εκπληρώνονται
χάνουν την αξία τους.
Από άπιαστα όνειρα
μετατρέπονται σε ανιαρές αλήθειες,
λίγο φορτικές,
λίγο αναληθείς.
Μάθαμε οι άνθρωποι να επιθυμούμε τα αδύνατα.
Κι όταν αυτά γίνουν δυνατά
και παρουσιαστούν σαν διάττοντες αστέρες
στα πόδια μας,
εμείς τα αγνοούμε,
τα παραμερίζουμε,
τα αποσιωπούμε.
Σε μία παύση κλείνουμε την ύπαρξή μας.
Άραγε οι ευχές μας εισακούονται;
Κι όταν παίρνουν σάρκα και οστά
εμείς τρέχουμε μακριά τους.
Μακριά μας.
Και τα όνειρα παραμένουν στο σκοτάδι.
Το φως τα ενοχλεί φαίνεται.
Ίσως και να μη φταίμε.
Ίσως και να ψάχνουμε διακαώς λόγο
να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας.
Μάλλον καλύτερα την έλλειψή τους.
Ίσως οι άνθρωποι όντως αλλάζουμε.
Κι όταν επιθυμούμε κάτι πολύ,
τόσο που μας κόβεται η ανάσα στη σκέψη του,
θυσιαζόμαστε.
Κάνουμε σπαθί τη θέληση
και σκοτώνουμε τα κομμάτια μας
που δε βοηθούν το σκοπό μας.
Πολεμάμε τόσο άγρια, με τόση ζέση,
ξεριζώνοντας την ίδια μας τη σάρκα,
που όταν σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά,
δε βλέπουμε ουρανό
μα γκρίζη ομίχλη που μας πνίγει.
Όταν φτάσουμε το στόχο μας,
όταν το όνειρο μας γίνει πραγματικότητα,
κοιτάμε μέσα μας.
Κενό.
Δεν έμεινε τίποτα να δώσουμε
κι ας είχαμε τα πάντα.
Στάχτη ολόγυρα
και μια σταγόνα εαυτού μπλέκεται στο χώμα.
Αξίζει να χαθούμε
για κάτι που ποτέ δε χάθηκε για μας;
Αξίζει να κουρσεύουμε τον κόσμο
για μια στιγμή πλαστού ονείρου;
Ίσως βέβαια δε χάνονται τα όνειρα.
Απλά αλλάζουν μορφή
κάθε που αλλάζουν οι άνθρωποι.
Ίσως τίποτα δε μένει στο σκοτάδι
όσο υπάρχει στην καρδιά μας.
Ίσως είμαστε τα όνειρά μας
κι οι ευχές μας,
στις ώρες μας τις πιο μοναχικές.
Ένα είναι βέβαιο:
Όσο ονειρευόμαστε, ζούμε.
Κι η ζωή είναι από μόνη της αρκετή…
Φιλίνα Ιγνατιάδου
