Απολογισμός

 

Κυλάει η ζωή, τρέχει με ταχύτητα φωτός και πριν προλάβεις να τη χαρείς, πριν τους καρπούς της απολαύσεις, πιάνεις τον εαυτό σου να στέκεται κάπου, σε μια γωνιά μονάχος. Κάπου στο βάθος ενός δωματίου, στο τέλος του διαδρόμου ενός μεγάλου σπιτιού, χωρίς φώτα, χωρίς στολίδια, χωρίς φωνές. Μόνο εσύ, να αναπολείς κάτι περασμένες στιγμές, κάτι χαμένα χρόνια.  Σκέψεις σε τυλίγουν.

 

Ασφυκτικά, η ψυχή κλεισμένη στο πίσω μέρος της καρδιάς, δυσανασχετεί για λίγες σταγόνες οξυγόνου. Το μυαλό μουδιάζει και τα μάτια σύννεφα έτοιμα να στάξουν. Δυσνόητες λέξεις βγαίνουν αργά από τα χείλη. Η νοσταλγία και το παράπονο χτυπούν κόκκινο. Τι να σου κάνουν οι παραστάσεις πίσω από τις γρίλιες και οι κλέφτικες ματιές μέσα από τα κλειστά παντζουρόφυλλα;

 

Γεμίζει έτσι η ζωή; Ποτέ δε γέμισε, ούτε τότε, ούτε τώρα που εξακολουθείς να δίνεις δρόμο ανοιχτό στους φόβους σου. Δεν είναι η ζωή απλά ένα πέρασμά μας από στενά σκοτεινά καλντερίμια. Η ζωή είναι μια Λεωφόρος, με βουή κίνηση και χρώματα. Είναι ένας χείμαρρος συναισθημάτων, είναι φόβος και έρωτας, αγάπη και μίσος, χαρά και κλάμα, οργή και θυμός. Η ζωή είναι μαγεία και ευλογία, και το μαγικό ραβδάκι τής το θάρρος και η τόλμη. Η τιμωρία της από την άλλη, είναι η τετράγωνη λογική. Μια λογική που συνεπάγεται τον αργό θάνατο, το δικό σου θάνατο.

 

Απολογισμός της μέχρι τώρα πορείας μου; Μην ξεχάσω να περπατήσω σε αυτή τη μεγάλη Λεωφόρο και ξυπνήσω μετά από χρόνια στην άκρη του διαδρόμου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, κλεισμένη πίσω από γρίλιες, αναζητώντας λίγη βουή ακόμη.