Η βία στη ζωή μας

Βιαζόμαστε να προλάβουμε το χρόνο και τα συναισθήματά μας. Βιαζόμαστε να προλάβουμε τα λεωφορεία, τα τρένα, μα οι σταθμοί πάντα θα’ ναι εκεί και θα μας περιμένουν. Τα παιδιά βιάζονται να γευτούν τη ζωή και στην προσπάθειά τους αυτή γεύονται πίκρες και βάσανα, ζόρια και κακουχίες. Βιαζόμαστε να προλάβουμε τα πάντα, αδιαφορώντας για το χρόνο που θα καταναλώσουμε σε σημαντικά και ουσιώδη, παρά σε ανούσια και ανώφελα!

Βιαστικές κινήσεις, παρορμητικές οι στάσεις μας και όμως, κανείς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την αξία των στιγμών και το απαραίτητο προς όλους νόημά τους! Βιαστικά τα βήματα και τα άλματά μας, μα ο πήχης στα ψηλά, χωρίς να είμαστε σε θέση να δούμε πως αν κι η κορυφή έχει τη θέα, οι βάσεις και τα θεμέλια χτίζονται απ’ τα χαμηλά, απ’ τα εσωτερικά μας εδάφια: ψυχής ,νου, καρδιάς, της ίδιας μας της ζωής!

Βιαζόμαστε να προλάβουμε, να αποθαρρύνουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό, απ’ το να τον κατηγορούμε και να αυτομαστιγωνόμαστε! Τρέχουμε μια ζωή, με τα βιολογικά μας ρολόγια να’ χουν σπάσει ρεκόρ σε μια κούρσα ζωής, σε ένα Μαραθώνιο ψυχικής κόπωσης και σωματικής διαδρομής! Βιαζόμαστε να ζήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε μεν, αλλά χωρίς να’ μαστε σε θέση να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις στήριξης και εμπέδωσης στον ίδιο μας τον εαυτό και στα ζητούμενά του.

Τρέχω, τρέχω, τρέχω, μα να ξέρουμε πως για να τρέξουμε τα χιλιόμετρα που θα μας ορίσουν οι κανόνες της ζωής, θα πρέπει να θέσουμε κι εμείς τα όρια και τα περιθώριά μας, επιχειρώντας είτε να τους σπάσουμε, να τους καταρρίψουμε, είτε να αφεθούμε στο χρόνο να πράξει όπως εκείνος ξέρει. Εξάλλου όσο και να τρέξουμε, αν δεν έχουμε θέσει τις σωστές προϋποθέσεις αντοχής και διάρκειας, ανώφελα τα πάντα! Έτσι, ασκούμε βία σε’ μας τους ίδιους, στις ανοχές και στις αντοχές μας!

Άννα Ζανιδάκη