Ο Άλκης δολοφονείται γιατί είναι… ΑΡΗΣ. Ο πρόσφυγας μαθητής Λυκείου πέφτει θύμα ξυλοδαρμού λίγο πριν τις γιορτές, γιατί είναι… πρόσφυγας.
Παιδιά θύματα από παιδιά θύτες!
Ίσως, μαζί με το πρωτόγαλα από την πρώτη εκείνη στιγμή της ζωής του, θα έπρεπε με χίλιους δύο τρόπους να προσπαθούσαμε να περάσουμε στο παιδί μας – στο αίμα του, στους νευρώνες και τους ιστούς του, σε κάθε κύτταρο του – το σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Γιατί εμείς οι ενήλικες ευθυνόμαστε για το πώς καταλήγουν τα παιδιά μας, είτε ως γονείς είτε ως κοινωνία. Εμείς τα μεγαλώνουμε με άπειρη αγάπη, ή και όχι. Εμείς τα μεταλαμπαδεύουμε αξίες και αρχές, ή και όχι. Εμείς γινόμαστε το καλό τους παράδειγμα προς μίμηση, ή και όχι.
Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει όλοι μας ότι μέσα στην ομοιότητα μας είμαστε τόσο διαφορετικοί κι ότι τελικά αυτό είναι που μας καθιστά μοναδικούς και πολύτιμους;
Μπορούμε για λίγο να μπούμε στη διαδικασία να αναρωτηθούμε ότι και το δικό μας “φυσιολογικό, κανονικό, συνηθισμένο, έξυπνο και όμορφο” παιδί μας μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί σε κάποια συνθήκη όπου θα θεωρηθεί διαφορετικό και θα στοχοποιηθεί;;
Λυπάμαι τόσο για ό,τι συμβαίνει… Και νιώθω και υπεύθυνη και αποτυχημένη. Υπεύθυνη, γιατί ανήκω κι εγώ στη γενιά που διαμόρφωσε τον κόσμο όπως είναι σήμερα. Και αποτυχημένη, γιατί σαν παιδί, σαν έφηβη και σαν νέα ονειρευόμουν να αλλάξω αυτόν τον φριχτό κόσμο και να τον κάνω καλύτερο, ιδανικό.
Κι αυτά τα όνειρα ήταν μια άτυπη υπόσχεση στον εαυτό μου. Απέτυχα όμως. Απέτυχα οικτρά. Ο κόσμος γίνεται ολοένα και χειρότερος. Κι εμείς καθόμαστε στους καναπέδες μας κι έτσι απλά το αφήνουμε να συμβαίνει.
Είμαστε αξιολύπητοι. Αξιολύπητοι και δολοφόνοι μαζί. Άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, καμία σημασία δεν έχει.
Εμείς φταίμε ρε για τον Άλκη στη Θεσσαλονίκη, εμείς για τον Βαγγέλη στα Γιάννενα, εμείς για τον Αλεξ στη Βέροια και για τόσα άλλα αδικοχαμένα αθώα πλάσματα…
Εμείς!
Δικά μας είναι τα παιδιά που δέχονται την όποια “σφαίρα” και κόβεται το νήμα της ζωής τους.
Δικά μας κι εκείνα που τραβάνε τη σκανδάλη.
Δικά μας είναι άνθρωποι!
Δικά μας!!!
Κατερίνα Πανταλέων
*Η φωτογραφία είναι από το Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Ευόσμου ως ελάχιστος φόρος τιμής, από τους μαθητές και καθηγητές του σχολείου. Μπράβο τους!
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
