Γιατί υπάρχουν παιδιά μιας μοίρας αβάσταχτα γραμμένης;
Το παιδί σου.
Ο ξεχωριστός άγγελος επί γης.
Να κοιμάται και να μένεις ξύπνιος να το χαζεύεις και να μην πιστεύεις τη τόση ευλογία σου.
Να το μαλώνεις και να δαγκώνεις τη γλώσσα σου μετά, που ήσουν τόσο αυστηρός γονιός αλλά σκέφτεσαι ότι πρέπει να είσαι έτσι κάποιες φορές, για το καλό του.
Να νοιάζεσαι, ν’ ανησυχείς αδιαφορώντας για τη φθορά του εαυτού σου από την θυσία σου για εκείνο και να ησυχάζεις ότι προσπαθείς πάντα για το καλύτερο.
Ν’ αργείς να γυρίσεις σπίτι και να έχεις την έννοια του ότι θα σε περιμένει για να φάτε μαζί.
Να κρέμεσαι από τα χείλη του για να μάθεις τα νέα του και να γελάς με τ’ αστεία που θα μάθεις.
Ν’ αργεί το ίδιο να γυρίσει από τη βόλτα και να τρομάζεις με κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή που βάζεις με το πανικόβλητο μυαλό σου.
Να πονάει και στη διαδρομή μέχρι την πόρτα του ιατρείου, να εύχεσαι να περάσει για να φορτωθείς αγόγγυστα εσύ, ολόκληρο τον πόνο του.
Να τσακώνεστε και παρ’ όλ’ αυτά να το λατρεύεις.
Να μαλώνετε καθημερινά για πράγματα βασικά όπως η λάθος διαχείριση του χρόνου του, η επιλογή φαγητού, η πρόοδος των σπουδών του, οι φίλοι ή το καινούργιο αίσθημά του.
Να το παρατηρείς μέρα με τη μέρα να μεγαλώνει, ν’ αλλάζει, κι όμως εσύ, πεισματικά να το βλέπεις ακόμη μικρό, με πιπίλα στο στόμα να έρχεται τρέχοντας σ’ εσένα.
Να το καμαρώνεις να προοδεύει μέσα στη δίνη της τρελής και απαιτητικής καθημερινότητας.
Να λέει βρισιές και να προσεύχεσαι να είναι απλά μια στιγμιαία εκτόνωση, για μην αλλοιωθεί η ψυχή του στα χρόνια.
Να το βλέπεις ν’ αλλάζει, από μωρό σε παιδί, από έφηβο σε ενήλικο και να είναι η δύναμή σου, ο σκοπός σου, το νόημα της ζωής σου.
Μόνη σου ευχή, να είσαι δίπλα του κερί αναμμένο, στις ανεμοθύελλες της ζωής.
Απλά, να είσαι εκεί.
Να υπάρχεις.
Γιατί δυστυχώς, υπάρχουν και παιδιά μιας μοίρας αβάσταχτα γραμμένης.
Υπάρχουν παιδιά που δε γνώρισαν αγάπη.
Που δε βρήκαν αγκαλιά να ξεκουράσουν την ψυχή τους.
Που δε συνάντησαν στοργή για να θρέψουν την καρδιά τους.
Που δε νοιάστηκε κανείς για να τ’ αναστήσει.
Μεγάλωσαν απότομα και μοναχικά μέσα στην άγουρη ηλικία τους.
Συννέφιασε ο ήλιος των ματιών τους.
Δάκρυζε ο ουρανός τους κι έτρεχε ποτάμι η λύπη τους.
Βασανίστηκαν, δοκιμάστηκαν, έζησαν φρίκες αδιανόητες και κράτησαν την ψυχή τους κρεμασμένη από την κοφτή ανάσα τους.
Συντροφιά τους, η στιγμιαία παρέα παιδιών και βλέποντάς τα στην ακραία και ολοφάνερη διαφορά ανάμεσα στις ζωές τους, ένας σιωπηλός θαυμασμός τα κατέκλυζε.
Μόνο τους αποκούμπι, ο καημός για τη μοίρα τους και μια κρυφή ευχή πως όλα θα φτιάξουν.
Δεν ήξεραν το πως και το πότε αλλά σιγόκαιγε μέσα τους η ελπίδα πως κάποτε, όλα θ’ αλλάξουν.
Άντεχαν.
Περίμεναν.
Υπέμεναν.
Ώσπου μια μαύρη ώρα, το σκληρό σπαθί του θανάτου έπεσε πάνω τους αλύπητα, εγκληματικά, απάνθρωπα, κόβοντας το τρυφερό και αραχνοΰφαντο νήμα τους.
Έγιναν άγγελοι στον ουρανό του παραδείσου γιατί σ’ αυτή τη γη της κολάσεως, μαρτύρησαν…
Και μέσα στ’ αναφιλητά μου, εγώ ρωτάω:
” Γιατί να υπάρχουν και παιδιά μιας μοίρας αβάσταχτα γραμμένης; ”
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
