Νοτών μονομαχία
Ακούω ορχηστική μουσική και σε σκέφτομαι.
Στην αρχή σε θυμάμαι.
Σαν ήρεμες νότες βιολιού με προσεγγίζουν οι θύμησες.
Μελωδικά. Νοσταλγικά, σε λαχταρώ.
Με ένα σκοπό σαν προσευχή,
χτυπούν οι νότες στα φύλλα της καρδιάς μου
και σαν φωτιά με καίει η μουσική.
Ύστερα το πιάνο δυναμικά δημιουργεί
μονοπάτια σκοτεινά, από το νου απάτητα.
Κρυφά τρυπώνει στο μυαλό,
καλώντας με – άκου να δεις-
να σε ξεχάσω.
Τα πνευστά πλησιάζουν την ανάσα μου
κάθε που σε συναντώ.
Κοφτή και αναγκαία
σαν την τελευταία, πριν τον πνιγμό.
Οι μελωδίες μπλέκονται,
μοιάζουν με το τραγούδι λύκων κάθε πανσέληνο.
Όλα ανάκατα μέσα μου,
μένω να ακροβατώ σε νότες
ψάχνοντας να βρω,
να ανακαλύψω το δικό μου σκοπό.
Μα κι αν όλα καούν στις φωτιές της αλήθειας,
αν απ’ τις στάχτες αναδυθούν μοναχά συντρίμμια,
αν από όλα τα θέλω μου κυριαρχήσουν τα πρέπει,
ένα να θυμάσαι.
Μερικές σκόρπιες νότες σε ένα παλιό, παρατημένο πεντάγραμμο,
μονομάχησαν κάποτε για σένα.
Μα ούτε αυτές κατάφεραν να σε βγάλουν από μέσα μου.
Υπάρχεις μόνιμα, αναπόσπαστα, ολοκληρωτικά,
σαν εκείνη την παύση στο τέλος κάθε μελωδίας,
που σε κάνει να γυρνάς, εμμονικά, στην αρχή.
Φιλίνα Ιγνατιάδου
