Στη χώρα του ποτέ
Στη χώρα του ποτέ, εγκατασταθήκαμε εγώ και οι επιθυμίες μου και η παρηγοριά με επισκέπτεται, μόνο για κάποια δευτερόλεπτα.
Εκεί μένουν τώρα πια, τα καλοκαίρια μου και εκεί μέσα κρύβονται τώρα οι μοναξιές μου.
Σ’ αυτή τη χώρα, κατοικεί πλέον η αγάπη μου και ο έρωτας μου συγκάτοικος μαζί της, με μία νύχτα να στήνει γλέντι και χορό.
Στη χώρα του ποτέ, ανήκουν πια τα χάδια μου και τα βλέμματά σου, κρύβονται στα γνωστά ζωγραφισμένα από τα μάτια σου στενοσόκακά της.
Εκεί ταξίδεψαν και τα φιλιά μου, που κρατιούνται χέρι – χέρι, με τις αγκαλιές μου και η επιθυμία στέκεται βουβή να με κοιτάει.
Γι’ αυτή τη χώρα του ποτέ, κίνησε και ο πόθος μου, το πάθος μου και η τρέλα της αλλόκοτης καρδιάς μου, που την έκαψε τώρα η φωτιά.
Εκεί μένουν τώρα πια τα τραγούδια μου, φυλακισμένα μέσα στα μάτια σου, να σου τραγουδάνε έναν παλιό γνώριμο σκοπό, τον οποίο εσύ ποτέ ξανά δε θα ακούσεις, μα εγώ τα αγκαλιάζω.
Στη χώρα του ποτέ, λιώνει κάθε μέρα η καρδιά μου και χάνεται η φλόγα της ψυχής μου, μέσα σ’ έναν έναστρο ουρανό, με σκοτεινά αστέρια.
Η γνώριμη εκείνη χώρα του ποτέ, που τώρα μου φωνάζει, ότι ποτέ δεν αγαπηθήκαμε και ότι ποτέ δεν ερωτευτήκαμε.
Εκεί, κατοικούν και τα στροβιλισμένα ορφανά, συναισθήματά μου.
Όλα εκεί, στη χώρα του ποτέ.
Μια χώρα, ένα ποτέ.
Μια χώρα ένα ποτέ και εγώ να καίω τις μορφές μου, για να έρχονται καινούρια σκηνικά ντυμένα στου καλέσματος την αντοχή.
Μαρία Τσιντίδου