Γράμμα Α ή η κορυφή του παγόβουνου;
Ά-λφα.
Πρώτο γράμμα της αλφαβήτου, κυρίαρχο σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Δυνατό, εύηχο, γεμάτο πολλά νοήματα αλλά και ανομήματα.
Γεμίζει τις λέξεις με “χωρίς”, αφού άνευ αλλά με πρώτο, εκείνο το πολύτιμο γράμμα, κοσμεί τις ελλείψεις πραγμάτων, συνθηκών και καταστάσεων.
Α – κ ρ ό τ η τ α.
Έτσι χαρακτηρίζεται η συγκεκριμένη διάθεση της σκοτεινής εποχής που ζούμε.
Όλα στα άκρα.
Η ζωή, η καθημερινότητα, οι σκέψεις, οι πράξεις.
Σαν όντα ξεψυχισμένα και δίχως αύριο, με μανία και άγχος, ολοκληρώνουμε κάθε υποχρέωση σαν κομάντο σε αποστολή.
Λειτουργούμε αυτόματα με μηχανικές κινήσεις για όλα και το μυαλό απλά, ακολουθεί.
Τόσο δοσμένα, τόσο απόλυτα στον υπερθετικό βαθμό, που υπάρχουν ιδιάζουσες περιπτώσεις ανάλογα τη μνήμη, τα βιώματα, την υπόσταση, την ψυχολογία, την ανάγκη και την όποια τους έλλειψη ώστε αυτή η ακρότητα, ούσα συσσωρευμένη, ξεσπάει και εκτονώνεται με τρόπο εξωφρενικό, οδηγώντας ακόμη και σε περίεργα, μοιραία μονοπάτια.
Υπό ά κ ρ α μυστικότητα επίσης εκ-τελείται μια σειρά τραγικών, σοβαρών και ασύλληπτων ειδήσεων και τα γεγονότα ακολουθούν με σειριακές εξελίξεις.
Α – π ο δ ι ο π ο μ π α ί ο ς τράγος.
Το ανάθεμα, τις βρισιές και τις κατάρες έβρισκαν εν θερμώ κρανίου και εν βρασμώ ψυχής σαν εκτόνωση ενός εξαγριωμένου πλήθους που στο όνομα της εξυγίανσης, της κάθαρσης και της δικαιοσύνης, κατεδείκνυαν αποδεδειγμένα υπαίτιους για σκανδαλώδη έκτροπα που συνέβησαν, αποδίδοντας έτσι ευθύνες για επίρρηψη σφαλμάτων και αδικημάτων που διέπραξαν και άλλοι – ενδεχομένως πιο αφανείς- κι έτσι έκλειναν το συμβάν με επιλεκτική κι επιλεγμένη ηχηρή αποσιώπηση.
Έκτοτε, παρέμεινε αναλλοίωτη η πάγια εκείνη τακτική της συνθήκης προσαρμοσμένη στις επιταγές της κάθε εποχής.
Α- ν τ ι π ε ρ ι σ π α σ μ ό ς.
Κάτι τόσο πολύ δυνατό, ανατρεπτικό και αναπάντεχο είναι ικανό για να αποσπάσει την προσοχή από την οποιαδήποτε συνηθισμένη ροή της ασχολίας, της στιγμής, της πεποίθησης, πολλές φορές και της ίδιας της διάθεσης.
Κάτι, που στο άκουσμά του, το μυαλό αδυνατεί να επεξεργαστεί πλέον τη συνθέτη, επιβεβαρημένη πληροφορία και παραμένει σταθερά αδρανές, μουδιασμένο, μετέωρο στο ίδιο σημείο αντίληψης.
Έπειτα, ακολουθεί η αδηφάγα περιέργεια που καλλιεργείται από την εξωφρενικότητα της είδησης και δημιουργείται μια αλυσίδα νοσηρότητας και προσαρμογής στο ασυνήθιστο° σαν επιβάλλον αόρατο καθεστώς μονιμότητας.
Μία νευραλγική αλλά αναίσθητη συνθήκη που προσπαθεί ύπουλα να επιβάλει τη νόμιμη αίσθηση του βραχυπρόθεσμου πόνου αλλά με μακροπρόθεσμο εγκλιματισμό του στην συνήθεια.
Α- π ο κ ά λ υ ψ η.
Αφαιρείται ένας μανδύας που εμπεριέχει όλα τα συγγενή παράγωγά του καθώς η επικάλυψη και η συγκάλυψη οδηγούν στη στυγνή αποκάλυψη πραγμάτων και καταστάσεων που ενδεχομένως κάποιοι φρόντιζαν, άλλοι γνώριζαν, λίγοι υποπτευόντουσαν και πολλοί δεν είχαν καν επίγνωση.
Κάνει τόσο κρότο όλη αυτή η απογύμνωση που όλοι οι υπόλοιποι ήχοι εντός κι εκτός σκανδάλου απλά ωχριούν.
Όλα τους στο τέλος, ένα ανελέητο παιχνίδι εντυπώσεων και ένα εξοφληθέν καμμένο χαρτί.
Μέχρι το επόμενο τελευταίο αναλώσιμο πιόνι της ιεραρχίας πεταχτεί από την επίσημη παρτίδα σκακιέρας κι ενώ στο παρασκήνιο διαδραματίζονται άλλα, επίπονα έργα όχι για τους πρωταγωνιστές αλλά για τους ίδιους τους θεατές…
Με όποια, διαφορετική σειρά και να τεθούν όλες οι ιδιαίτερες προαναφθείσες καταστάσεις, πάλι το πρώτο γράμμα όλων τους θα είναι ίδιο και θα κυριαρχεί επίμονα η μόνη σκέψη:
Γράμμα Α, ή μήπως η κορυφή του παγόβουνου;
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
