Θέλω να μιλήσουμε, έστω και για τελευταία φορά. Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να δούμε πού βαδίζουμε τελικά. Να συνεχίσω να προσπαθώ, ή να αλλάξω διαδρομή. Και δεν τα πάω καλά με τις νέες γνωριμίες. Είμαι εδώ και καιρό σε σένα. Και ας σε βλέπω σπάνια πια. Προσπαθώ αρκετά να κρατήσω τη μικρή αυτή φλόγα που σιγοσβήνει. Μα είσαι κι εσύ που δε μου τα κάνεις εύκολα τα πράματα. Μ’ έχεις στην αναμονή και στην αβεβαιότητα. Έχει αρχίσει να με κουράζει όλη αυτή η κατάσταση, ειλικρινά. Καθημερινά αναρωτιέμαι γιατί το προσπαθώ τόσο πολύ. Τι έχεις πανάθεμά σε, που με κάνει να μην μπορώ να σε στείλω στην ευχή του Θεού και να προχωρήσω παρακάτω;
Γέμισε η ψυχή μου από τις ατελείωτες δικαιολογίες σου. Ψάχνω αφορμές να σε δω. Έφτασα να σε παρακαλώ για να βρεθούμε. Πόσο πάτο δηλαδή να πιάσω ακόμη; Όλα γύρω μού φωνάζουν να φύγω μακριά σου. Μ’ έχεις για να μ’ έχεις απλά. Όποτε έχεις κενό στη ζωή σου. Και αντί να τρέξω από σένα, ακόμη εδώ είμαι. Να σε περιμένω.
Και ήταν όλα τόσο όμορφα στην αρχή… Δε φανταζόμουν την πορεία μας τόσο φθαρμένη. Ευτυχώς έπαψα να ρίχνω το φταίξιμο σε μένα. Δεν είμαι η αιτία της κατηφόρας μας. Απλά εσύ είσαι από τη φύση σου έτσι. Δε δεσμεύεσαι. Σου στερεύει το οξυγόνο, η σταθερότητα. Μα οι μήνες περνούν και εγώ νιώθω ένα άδειασμα εσωτερικό. Πού θα πάει…
Θα δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό που με κάνει να υποφέρω. Δε γεννήθηκα για να είμαι ο μπαλαντέρ κανενός. Απλά με σένα για ένα περίεργο λόγο έπεσα έξω. Χαλάλι σου. Απλά, αφού δε με αποδεσμεύεις, θα σου το κάνω πιο εύκολο. Φεύγω οριστικά από αυτή την αρρωστημένη “σχέση”. Μόνο σχέση δεν ήταν, αλλά τέλος πάντων. Κοίτα μόνο μη μου ξαναγυρίσεις. Θα βρεις την αγκαλιά μου κλειδωμένη.
Μ’ αγάπησες ποτέ σου; Την απάντηση την ξέρω. Τουλάχιστον ας έκανες πιο εύκολο το τέλος μας. Με ειλικρίνεια.
Γιατί άραγε σ’ αγάπησα τόσο; Αλλά λες και μας ρωτάει η αγάπη… Έρχεται στα ξαφνικά και… έφυγε από σένα το ίδιο ξαφνικά. Εγώ ακόμη σ’ αγαπώ όμως. Αλλά αγαπώ και τον εαυτό μου εξίσου, οπότε δε χωράει στην αξιοπρέπειά μου η μισή σχέση μας. Ούτε καν μισή… Ένα δέκατο ήταν. Ήμασταν. Καιρός να βρω ένα γεμάτο κύκλο να κουρνιάσω μέσα του. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που λαχταρούν το όλο πακέτο. Ναι, όσο και να μην το διανοείσαι. Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που διψούν να αγαπηθούν ολοκληρωτικά.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
