ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ
Ευτυχώς που υπάρχουμε και εμείς που το νοιάξιμό μας είναι τόσο αληθινό, όσο και ότι αύριο θα ξημερώσει..
Που το φωνάζει η αγωνία στα μάτια μας.
Που τα χιλιόμετρα μηδενίζονται στο λεπτό αρκεί να είμαστε εκεί για να δώσουμε το χέρι μας σε όποιον το χρειάζεται.
Που αρκεί η παρουσία μας για να δώσουμε δύναμη.
Που ένα χαμόγελό μας είναι ικανό να χαϊδέψει και να φιλήσει κάθε πληγή.
Που ακούει με τα μάτια, χωρίς λόγια.
Που εξαφανίζουμε το φόβο με ένα βλέμμα.
Που σηκώνουμε το βάρος για να είναι οι άλλοι καλά.
Που συγχωρούμε γιατί μπορούμε.
Που προσπερνάμε κάθε μικρό πταίσμα.
Που λέμε συνέχεια ναι, έτσι για να απορούν με την ανοχή μας.
Που με θάρρος βουτάμε στα βαθιά.
Εγώ έμαθα να μπαίνω πάντα στη θέση των άλλων. Δεν το παίζω καλή, απλά κάνω αυτά που θα ήθελα να κάνουν οι άλλοι για μένα για να καταλάβω πότε νοιάζονται.
Εγώ ριζώνω μέσα στους ανθρώπους και τους αγαπώ για αυτό που είναι.
Τι σημασία έχει αν κάποιοι είναι στραβόξυλα; Αντιδρούν γιατί η αγάπη που έλαβαν έμεινε μεταξετασταία και δεν έμαθαν να την διαχειρίζονται.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
