Η Ελλάδα καίγεται
Πόσα χωρούν τα μάτια;
Βλέπω το θάνατό σου, τον αφανισμό σου.
Η κεφαλή σου επί πίνακι μέσα σ’ έναν πόλεμο ακήρυχτο, ύπουλο, ξαφνικό και τελεσίδικο.
Έρχεται εν μέσω λυσσασμένων ανέμων, καταπίνοντας αχόρταγα οξυγόνο σ’ ένα φλογισμένο και ρακένδυτο Ιούλιο.
Σε ζωντανή σύνδεση με τη φωτιά που καίει δέντρα, περιουσίες και ψυχές.
Κατακαίει οτιδήποτε ανασαίνει ζωή, ιστορία, αναμνήσεις και νόημα.
Πόσο αντέχει η καρδιά;
Σε απευθείας μετάδοση με την πυρκαγιά που ρημάζει όλο εκείνο το βιός το λιγοστό, αφανίζει όλο τον επίγειο παράδεισο χλωρίδας και πανίδας.
Να παλεύεις με ανήμερα θεριά φόβου, λογικής, παράνοιας, αντοχής, ψυχραιμίας και απώλειας.
Πόσο βάρος έχουν τα δάκρυα;
Σε απευθείας σύνδεση με την καταστροφή που εν ελλείψει νερού δε φτάνουν ούτε αυτά για να σβήσουν ό,τι θεριεύει και αποτελειώνει αφήνοντας στάχτες και αποκαΐδια.
Τι γεύση έχει η οδύνη;
Σε ζωντανή μετάδοση με ακριβή στόχο της κάμερας σε κρανίου τόπο, σε ρημαγμένο τοπίο, σε πρόσωπα πανικού, απελπισίας, ύστατης κραυγής για βοήθεια, για σωτηρία, για ανατροπή.
Όσα χωρούν τα μάτια, όσο αντέχει η καρδιά, όσο ζυγίζουν τα δάκρυα, με θανατερή γεύση οδύνης, όλα τους σε πλήρη θέαση, μπροστά σε μια φρικιαστική πραγματικότητα.
Η Ελλάδα καίγεται.
Γι’ άλλη μια φορά, ακόμη μια χρονιά.
Μοιράζουν τραγωδίες ανήκουστες σε κόσμο ανυπεράσπιστο πουλώντας τους πρώτα πλασματικές ελπίδες.
Μοιράζουν ψίχουλα πιθανών αποζημιώσεων τάζοντάς τους δραστική απόδοση ευθυνών.
Και απομένει το απόλυτο τίποτα, το χαώδες κενό και ένας πόλεμος που μαίνεται ακόμη, μετρώντας μνήμες, ζωές, ψυχές, ανάσες, ελπίδες και όνειρα.
Όλα τους χαμένα και καμένα.
Δε χωράει πλέον καμία αμφιβολία.
Η κόλαση είναι εδώ.
Ζωή Παπατζίκου
*Η συνοδευτική φωτογραφία προστέθηκε από το διαδίκτυο
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
