Ατελείωτη αγάπη ή ξαφνική προδοσία;
Να μου λες ωραία λόγια.
Πολύτιμα, ακριβά.
Ειπωμένα με μοναδικότητα ψυχής και αλήθειας.
Γεμάτα λατρεία και φωτιά.
Να μη σταματάς να μου εκμυστηρεύεσαι πολυπόθητες ανομολόγητές σου σκέψεις:
“ Μου ανήκεις “
“ Σε θέλω “
“ Μου λείπεις “
“ Σε σκέφτομαι “
“ Σε ζητάω “
Να πονάει η έλλειψη, η απουσία, το δέρμα που στέκεται με τους πόρους κενούς σα στόμα ολάνοιχτο και διψάει για χάδια, πεινάει για φιλιά.
Τα μάτια να κοιτούν το κενό και να πονούν με την τελευταία ενθύμηση της ένωσης μιας θεριεμένης πυρκαγιάς.
Ένα όνομα να ψελλίζεται μονότονα, επαναλαμβανόμενα, ικετευτικά, σαν ξόρκι απελπισμένο προς πραγματοποίηση, σαν ευχή σιωπηρή προς εκπλήρωση.
Σου παραθέτω, ένα- ένα, όλα μου τα όπλα μπροστά στα πόδια σου.
Να μπορείς με μια θολωμένη ματιά, με έναν ξέφρενο χτύπο, με μια κοφτή ανάσα, να σηκώσεις το χέρι σου και απλά με τόσον έρωτα, εσύ να μου κόψεις το νήμα της καρδιάς.
Όλα μου τα όπλα της ζωής, δική σου τελική επιλογή προς θάνατο.
Τι θ’ αποφανθεί ο βαρύς πέλεκυς της μοίρας;
Να ζήσω και να με αγαπήσεις, ή να πεθάνω και να με προδώσεις;
Εγώ διαλέγω το πρώτο, σαν ελεύθερος ισοβίτης έγκλειστης αισθηματικής ποινής.
Τι διαλέγεις εσύ, λοιπόν;
Ατελείωτη αγάπη ή ξαφνική προδοσία;
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
