Αν ο χρόνος πάγωνε για μία ώρα

Αν ο χρόνος πάγωνε, όλα θα έμεναν ακίνητα. Κι εγώ, θα μπορούσα να παρατηρώ, χωρίς να με κυνηγάει τίποτα. Ούτε ρολόγια, ούτε υποχρεώσεις, ούτε η σκέψη του “τι έπεται”. Μια ώρα χωρίς αύριο, χωρίς χθες. Μόνο παρόν.

Θα διάλεγα να καθίσω δίπλα σε κάποιον που αγαπώ και να τον κοιτάξω όπως δεν πρόλαβα ποτέ. Ίσως να πλησιάσω μια στιγμή που χάθηκε και να της δώσω δεύτερη ευκαιρία. Ή απλώς να μείνω μόνη για λίγο, χωρίς καμία βιασύνη να “είμαι κάτι”.

Αν ο χρόνος πάγωνε, ίσως να καταλάβαινα καλύτερα τι έχει σημασία όταν τρέχει.

Γιατί στο σταμάτημα, φαίνεται καθαρά ποιοι είμαστε όταν κανείς δε μας κοιτάζει, όταν δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό. Τότε, είμαστε πιο αληθινοί από ποτέ.

Και ίσως πάλι τότε, σε αυτήν τη μία ώρα όπου όλα σιωπούν, να συναντούσα εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου, που μένει πάντα στο περιθώριο.

Σε εκείνη την ώρα, θα μπορούσα να αγκαλιάσω ό,τι αποφεύγω.

Τις τύψεις, τους φόβους, τα απωθημένα. Όχι για να με πνίξουν, αλλά για να τα δω στα μάτια και να εξοικειωθώ μαζί τους. Γιατί ακόμα κι αυτά, κομμάτια μου είναι. Ίσως να γράψω κάτι που δεν τόλμησα, να νιώσω πιο ελεύθερα.

Ίσως, τελικά, αυτή η παγωμένη ώρα να μην είναι μια παύση από τη ζωή, αλλά μια επιστροφή σε αυτήν.

Μια υπενθύμιση πως πίσω από την ταχύτητα και το θόρυβο, υπάρχει το “έσω” μας, που πάντα περιμένει.

Και όταν ο χρόνος ξεκινούσε ξανά, ίσως να κοίταζα αυτό τον κόσμο που τρέχει, με ένα διαφορετικό τρόπο.

Εύη Μαυρογιάννη