Περί έρωτος ο λόγος
Έχω εκτίσει την ποινή της μοναξιάς μου.
Αναμετρήθηκα με βαριές σιωπές, που συνόδευσα και πήρα πίσω.
Με ανελέητους εφιάλτες, που έδιωξα κι έδωσα ταυτοχρόνως.
Με εύθραυστες αντοχές, που εξάντλησα και τέντωσα επίσης.
Με αβάσταχτες ενοχές, που έλαβα αλλά και φόρτωσα την ίδια στιγμή.
Με σκληρές αδικίες, που έπραξα αλλά κι επωμίστηκα συνάμα.
Με μνήμες επίπονες, που δημιούργησα και κουβάλησα μαζί.
Στάθηκα μπρος στον καθρέφτη της συνείδησής μου, κοιτάζοντας κατάματα τη γύμνια μου.
Έσπασα τα κομμάτια του με κυριότητα θυμού και αδιάκοπη ροή δακρύων.
Στα θραύσματά του αναγνώρισα τις δαιμονικές όψεις της δικής μου ασχήμιας.
Μου έβαλα φωτιά και μ’ έκαψα, με ευθύνη ρεαλισμού και ασταμάτητη έκκληση κραυγών.
Μέσα σ’ εκείνες τις πέτρινες στιγμές του χρόνου, ο ήλιος τρύπωσε απ’ τις ρωγμές και σκόρπισε το φως του στις νωπές στάχτες μου.
Ξαναγεννιέμαι από το δικό σου κάλεσμα και δεν έχει άλλη συνέχεια μετά σου…
Δεν θ’ αφήσω το σύννεφο του ψεύδους, να μας τυλίξει ξεδιάντροπα.
Δεν θα επιτρέψω στη λήθη, ν’ αρπάξει αδίστακτα το συναίσθημά μου για’ σενα.
Δεν θα μου δώσω συγχώρεση, με γελοίες δικαιολογίες σε κάθε πιθανό ατόπημά μου.
Δεν θα γυρίσω την πλάτη, τόσο εύκολα σ’ εμας, στην πρώτη ευκαιρία, γκρεμίζοντας ό,τι φτιάξαμε μαζί.
Δεν θα ποθήσω κάτι περισσότερο, πέρα από εσένα.
Δεν θα σταματήσω να σ’ ονειρεύομαι, ακόμη κι όταν σ’ αγγίζω.
Δεν θα μας πάρω αψήφιστα, ούτε θα κλείσω εύκολα σελίδα σαν να έχουμε κάτι αναλώσιμο.
Δεν θα λήξω κάτι που δεν θέλω να τελειώσει, αρχίζοντας κάτι άλλο μακριά από εσένα.
Ο έρωτας καρδιά μου, είναι άρωμα δυνατό, που σε ζαλίζει μεθυστικά στην πρώτη του οσμή μα καθώς οι κορυφαίες νότες του πάθους εξατμιστούν, θα παραμείνουν εκείνες, οι βασικές του πόθου, να μας κρατούν και να σκορπίζουν μυροβόλα αισθήματα ολόγυρά μας.
Δεν πρέπει να ορκιζόμαστε αγάπη, λέγοντας όσα θα κάνουμε αλλά με το χέρι στην καρδιά και κοιτάζοντας κατάματα, να ορκιστούμε στην αγάπη, ονοματίζοντας όσα δεν θα κάνουμε.
Σήμερα είναι η γιορτή του έρωτα όμως πάντα θα είναι η γιορτή της αγάπης!
~Ζωή Παπατζίκου~
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
