Όνειρο σε δύο πράξεις
1.
” – Δεν μπορείς να μου αρνηθείς τίποτε την ημέρα των γενεθλίων μου!”, απαντάει με αφοπλιστικό ψυχολογικό επιχείρημα η Νόρα. Αυτό ήταν. Τελικά, επιβεβαιώθηκε ο χειρότερός μου φόβος. Να μην μπορώ να λείψω για κανένα λόγο από τη γιορτή αυτή.
“- Μα βρε κοριτσάκι μου, τόσες ώρες έχει η μέρα εκείνη, δεν θα βρούμε άλλη στιγμή που θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε παρέα και να σου ευχηθώ;”, απαντάω εγώ με προσποιητή ηρεμία, προσπαθώντας να διατηρήσω κρυφή, την πανικόβλητη πλέον, ψυχραιμία μου.
“- Όχι Μυρτώ, δεν υπάρχει καμμία άλλη στιγμή – ειδικά – στην αυριανή ημέρα, σε θέλω δίπλα μου, να είμαστε μαζί στη βραδιά που έχω κανονίσει, δε γίνεται να λείπει η δική μου ξεχωριστή φίλη αύριο, γι’ αυτό ξέχασέ το!” μου το ξέκοψε κατευθείαν, δίχως δεύτερη κουβέντα η Νόρα.
Είχε δίκιο, δεν το συζητώ. Δεν φταίει εκείνη αν εγώ απέκτησα αισθήματα για τον αδελφό της, τα οποία έπεσαν σε αόρατο κενό μόλις τα έμαθε ο ίδιος. Γιατί, η αλήθεια είναι πως όλοι γύρω μας, μας ήθελαν μαζί. Τί να το κάνεις όμως ένα έργο έτοιμο να παιχτεί όταν οι πρωταγωνιστές απουσιάζουν; Και δεν είπε κι εκείνος κάτι πάνω σε αυτό. Ούτε διέψευσε, ούτε επιβεβαίωσε κάτι. Μόνο ψέλλισε κάτι για μια απόσταση που πρέπει να τηρηθεί, δίχως άλλα περιθώρια προς ξεκαθάρισμα. Αυτό είναι που μ’ έκανε ράκος. Να μην έχω μια εξήγηση στα χέρια μου. Κάπως να στερεώσω την άστατη σκέψη μου. Μόνο σιωπή και άτακτη φυγή. Πώς να παραμείνω εγώ μετά από αυτό το άδειασμα, μου λες; Και είναι ό, τι χειρότερο, το να πενθείς έναν αγέννητο έρωτα.
Μέσα σε σκέψεις ξημέρωσε η μέρα, με μηχανικές κινήσεις έγιναν όλες οι καθημερινές υποχρεώσεις, ώσπου ετοιμάστηκα να πάω με βαριά καρδιά στη γιορτή. Φτάνω, ψάχνοντας γρήγορα με τα μάτια μου την παρουσία του. Δεν τη διακρίνω κάπου και ξεφυσάω ανακουφισμένη. Εντοπίζω τη Νόρα και η ματιά μου πλημμυρίζει από αγάπη. Φοράω το πιο λαμπερό μου χαμόγελο και την παίρνω μια μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά: ” – Να τα εκατοστίσεις αγαπημένη μου. Ό,τι επιθυμεί η καρδούλα σου, να γίνει!” Ανταποδίδει με μια ζεστασιά κι ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της καθώς μ’ ευχαριστεί με τα μάτια της γεμάτα ευγνωμοσύνη. Είναι τόσο μα τόσο χαρούμενη σήμερα! Τελικά, άξιζε να έρθω μόνο και μόνο για να τη δω, έτσι λαμπερή κι ευχαριστημένη.
Μια στιγμή μονάχα όμως, κράτησε αυτή μου η διαπίστωση. Μετά, για ένα λεπτό όλα γύρω μου πάγωσαν. Τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου. Κοίταξα νευρικά γύρω μου για να βρω κάποιον γνωστό να χαιρετίσω και ν’ αποφύγω την άβολη αυτή συνάντηση. Με προλαβαίνει και με αγγίζει στον αγκώνα. Για δευτερόλεπτα μουδιάζω αλλά προσπαθώ να μη δείξω κάτι. Τόσο ξαφνικά, σταματά ο χρόνος και το μόνο που βλέπω είναι το χαμόγελό του που με αγκαλιάζει χαιρετώντας με ζεστά.
” – Καλώς την! Πού είσαι; Σε χάσαμε! Ευτυχώς ήρθες. Δε μπορούσες να λείπεις σήμερα.” μου απαντάει με εύθυμο και πειρακτικό ύφος.
” – Έχεις δίκιο Φίλιππε, ήταν αδύνατο να λείπω σήμερα. Πώς είσαι;” Απάντησα εγώ τυπικά, αποφεύγοντας να εξηγήσω το κενό της απουσίας μου όλο αυτό το διάστημα.
” Είμαι καλά” μου απαντάει παραξενεμένος από την αδιάφορη στάση μου.
Χαμήλωσα το βλέμμα, δαγκώνοντας αμήχανα τα χείλη μου. Μαλώνω τον εαυτό μου που ήμουν τόσο αυστηρή αλλά αμέσως αποδιώχνω αυτή τη σκέψη γιατί υπερισχύει η πληγωμένη μου υπερηφάνεια που ακόμη θυμάται το χρονικό ενός γκρεμισμένου ενδιαφέροντος. Χαμογελάω βιαστικά και απομακρύνομαι, ψάχνοντας κάπου να καθήσω. Τον βλέπω πως πήρε θέση κι εκείνος στο τραπέζι, λοξά απέναντί μου κι ένας τρελός αλλά μυστικός χορός βλεμμάτων, ξέσπασε μεμιάς…
2.
Η νύχτα μεγάλη και δύσκολη. Συναντιόμαστε λοιπόν. Μια βιαστική χειραψία. Μια γρήγορη ματιά, ένα νευρικό και βεβιασμένο χαμόγελο. Μεγάλο το χρονικό κενό που μεσολάβησε. Το μέγεθος της απουσίας σου φαίνεται μόλις σε αντικρύζω. Έχεις αλλάξει από την τελευταία φορά που σε είδα. Κάτι απροσδιόριστα ενοχλητικό με ξενίζει επάνω σου. Ίσως είναι η θλιβερή διαπίστωση της αβάσταχτης αίσθησης της απομακρυσμένης μας επαφής, κάτι που οδυνηρά και σιωπηρά παραδέχομαι πως με συνθλίβει, ενδόμυχα και βασανιστικά.
Ολόγυρά μας, στην παρέα μας, γνωστοί και εγκάρδιοι φίλοι. Σε κοιτάζω φευγαλέα κάποιες φορές, νιώθω το βλέμμα σου κάποιες άλλες επίσης. Το ξέρω, το νιώθω πως θες να με δεις, μακριά απ’ όλους και απ’ όλα να βρεθούμε, να μιλήσουμε για όσα έχουν μεσολαβήσει στον ανελέητο καιρό της σιωπής μας.
Ξέρω ήδη τη δική μου απάντηση. Δεν θα σου αρέσει. Κι όμως, εμένα δεν μου άρεσε και η δική σου αντιμετώπιση, θυμάσαι; Προσπαθείς να κρατήσεις απόσταση , είπες. Ε, λοιπόν πετυχαίνεις την εξόντωση μ’ αυτό τον τρόπο. Η απόσταση και η απουσία, είναι οι εκτελεστές της επιθυμίας. Και η ίδια πια, ψυχορραγεί. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Γιατί αν δεχτώ τώρα να με αναστήσεις, θ’ αποδεχτώ και την ταυτόχρονη μελλοντική μου καταδίκη σου, σε δικό μου θάνατο. Όχι λοιπόν.
Προτιμώ αλώβητη να πέσω στο χάος μου μέσα παρά διαμελισμένη στην οδύνη σου. Μη μιλάς άλλο με τα μάτια σου λοιπόν. Τούτη την κρυφή ευγλωττία πήρα πλέον για σιωπή σου κι έτσι θα μείνει, αφού υπήρξε δική σου – και μόνο – επιλογή!
Ξυπνάω με τρόμο από τη δύναμη των συναισθημάτων. Λίγα λεπτά, να προσαρμοστώ στην ξύπνια μου αίσθηση. Αρχίζω και θυμάμαι κάθε σκηνή κι ερμηνεύοντας, καταλαβαίνω και απορώ. Όνειρο στο όνειρο λοιπόν;
Δύο ίδιες σκηνές όμως από άλλο πρίσμα ιδωμένες και μάλιστα εν μια νυκτί, δεν είναι δα και το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ούτε και ο έρωτας τελικά. Πόσω μάλλον στη σιωπηλή εκδοχή του. Μπορεί όλα, να ήταν του ύπνου σκηνικά όμως πρέπει να ετοιμαστώ, γιατί η γιορτή γενεθλίων θα γίνει στ’ αλήθεια απόψε. Και ίσως κάπου εκεί, ανάμεσα στις ευχές και στα τραγούδια, η σιωπή πάψει πλέον να πρωτοστατεί και καταφέρουν να μιλήσουν – επιτέλους – οι στιγμές. Σε δύο πράξεις εκείνες οι στιγμές του ονείρου, ίσως να συμβούν και στην πραγματικότητα. Ίσως.
Ζωή Παπατζίκου
Eleni Foureira – Anemos Agapis – YouTube
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
