Ήρθες και τα’ κανες όλα άνω κάτω

Ήρθες και τα’ κανες όλα άνω κάτω. Άλλαξες σειρές, προτεραιότητες, συναισθήματα, προγράμματα.
Σ’άφησα να το κάνεις. Ενώ δεν «έπρεπε» σ’άφησα να εισβάλεις στη ζωή μου. Έζησα το σενάριο μιας ταινίας μαζί σου. Κι όμως ήταν όλα αληθινά! Κι όμως ήταν ένα σενάριο γεμάτο ειλικρίνεια.

Δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει αυτό. Αυτό ξέρεις, που με το που θα δεις κάποιον να νιώθετε και οι δύο τον ίδιο ηλεκτρισμό. Ίσως και να τα ξαναπούμε. Ίσως και όχι. Ίσως τελικά το λίγο να είναι πιο δυνατό από κάποια ειπωμένα “για πάντα” που χάθηκαν σε κάποια στροφή. Θα σε σκέφτομαι για λίγο, όχι για πολύ. Ελπίζω κι εσύ για λίγο.

Ήταν πολύ όμορφο όλο αυτό. Και λέω πραγματικά ευχαριστώ που το’ ζησα. Βρεθήκαμε χωρίς να το θέλουμε και τελικά ήταν την πιο κατάλληλη στιγμή. Δεν έχει να κάνει η διάρκεια με τις όμορφες στιγμές μου είπες και έτσι και έγινε. Έντονες στιγμές, χαμόγελα, αγκαλιές, νύχτες μοναδικές, ίσως, γιατί… Μα τι να εξηγώ, και δεν υπάρχει λόγος. Αποτυπωμένα στη μνήμη και όχι σε κάποια φωτογραφία.

Καλύτερα έτσι λοιπόν, μην με αποχαιρετήσεις. Γιατί αυτό που έχουμε απλά δεν τελειώνει, ακόμα κι αν δε συνεχιστεί ποτέ. Και ίσως του χρόνου το καλοκαίρι πάλι να συναντηθούμε στο ίδιο μέρος. Και τότε, ίσως, θυμηθούμε. Και  θα με κοιτάξεις με νόημα… Αλλά ποιος ξέρει ως τότε; Ένα ανάμεικτο συναίσθημα κι ένα μόνιμο χαμόγελο έχω για όλα αυτά.

Τι να κάνουμε; Ίσως μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να κρατήσει τη μαγεία του όλο αυτό. Χωρίς να συνεχιστεί, να φθαρεί, να κουράσει. Θα στεναχωρηθώ λίγο αλλά πάντα όταν σε σκέφτομαι, να το ξέρεις θα χαμογελάω.
Εξάλλου, «έτσι είναι μάτια μου τα εφήμερα. Κόλαση μαζί και ουρανός..»

Ιωάννα Νικολαντωνάκη