Η σωστή εποχή

Εντούτοις έμαθα να κλέβω χρόνο και αφέθηκα. Αφέθηκα εκεί όπου το θνητό μυαλό τράπηκε σε φυγή, πίσω από τις μικρότητες, πίσω από τις ανόητες αγωνίες. Έμαθα να κλέβω χρόνο από τον ουρανό, από τη λάμψη και από το θαυμασμό, διότι έκανα πρακτικό κανόνα τη θνητότητα και περαστικός πως είμαι προσπάθησα να καταλάβω.

Πίσω από τα ζεστά βλέμματα, πίσω από τη δροσερή ατμόσφαιρα, πίσω από τα τυπικά μηνύματα, πέταξα το προσωπείο, πέταξα το κινητό και πίσω από αδιάφορους νυχτερινούς ίσκιους έκατσα στο βρόμικο πάτωμα και κοίταξα. Κοίταξα όσα τείνω να ξεχνάω παρέα με τους κοινωνικούς, μοναχικούς ανθρώπους, που με περιβάλλουν.

Με τα μάτια στραμμένα στην οθόνη, ρηχός μοιάζει ο κόσμος και μονάχα η λάμψη του ουρανού μου θυμίζει το βάθος που αποφεύγει ο κόσμος από φόβο να μοιράσει, στην επίδειξη που ονομάζει καθημερινότητα και κοινωνία. Με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό, αναπνέει κάθε ίντσα του κορμιού μου, κάθε που χτυπάει η σωστή εποχή.

Ορφέας Σουρής