Αφουγκράζομαι
Ενεργοποιώ τ’ ακροδάχτυλα της μνήμης πάνω στα τάστα μιας κιθάρας!!
Κι’ αρχίζω να ψιθυρίζω ένα σκοπό!
Τα χείλη, έχουν χάσει το σχήμα της έπνευσης και του ήχου!
Βράχνιασμα απ’ την αφωνία στο χρόνο, κι’ απ’ τ’ άγονο της ψυχής!!
Συνεχίζω για λίγο και σταματώ!
Αφουγκράζομαι για κάποιο θόρυβο παρουσίας σου… Κανείς!!
Με μιαν ανυπόμονη κι’ επίμονη φωνή, κτητική, σχεδόν έρημη,
φωνάζω!! ”Κίρκηηη” …ελπίζοντας οτι είναι εκεί, κάτω απ’ το τραπέζι, και υπάρχει!
Κουνόντας την ουρά της, ζητάει ενα φυλαγμένο χάδι, κι’ ένα ξεχασμένο παιχνίδι!
Ανταποκρίνομαι για λίγο μ’ ανακούφιση!
Αυτή τη νύχτα αμφιβόλου χαράς,
προσπαθώντας μια λάμψη…
σαν φόντο ξεχασμένων σελίδων, με πένθιμο χρώμα!!
Αυτή τη νύχτα…
Χωρίς συνείδηση…
Αφουγκράζομαι για κάποιο θόρυβο παρουσίας σου… Κανείς!!
Προσπαθώ, έχοντας ακόμα τα λογικά μου,
να επαναφέρω μια τελευταία ρανίδα υγρασίας,
στον κατάξερο πόθο μου!
Χρησιμοποιώντας τη μνήμη, κάπου εδώ, έτσι απλά και εύκολα,
αναθαρώ, κι’ αναπολώ!
Σ’ αναπολώ!
Θυμάμαι….
Μια καλημέρα, μια φωτεινή στιγμή ανεμελιάς στη ζωή μου, καθρεφτισμένη απ’ τα μάτια σου,
μια μυρωδιά γυναικείου αρώματος, ένα άγγιγμα,
και μια γυμνή αλήθεια στο κρεββάτι μου.
Μια ανακούφιση εκπληρωμένου έρωτα, ένα όνειρο μας, να μας πάρει να μας πάει!!
Ησυχία απόγνωσης…. Κανείς!!
Αυτές τις ώρες… της σιωπής,
που δεν σου αρκεί η συντροφιά του εαυτού σου…
Αυτές τις ώρες… της σιωπης,
που οι λεπτοδείχτες ταυτίζονται με τους ωροδείχτες…
Αυτές τις ώρες… της σιωπής,
σε προσμένω ακόμα… κάθε βράδυ!
Σχεδιάζοντας με το μολύβι, απάνω στο χαρτί,
βαμμένα κόκκινα στόματα!!
Σε μια ζωή, δίχως χρώματα, δίχως παλμό, με δίχως όνειρα!
Ξυπνώ και ξαναβυθίζομαι!
Αφουγκράζομαι για κάποιο θόρυβο παρουσίας σου… Τίποτα!!
Τίποτα… εκτός,
απ’ αυτά που ξέχασες φεύγοντας μέσα στο όνειρο κάθε στιγμή μου!!
ΚΩ.ΤΣ.
Κωνσταντινος Τσατσομοιρος
