Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, που πολλοί μετέφρασαν ως ημέρα του «σκασμός εσύ Αντωνάκη μου» και όσων άκουσα περί καταπίεσης σε μια σχέση.
Ο Αντωνάκης της γνωστής και διαχρονικής ταινίας, ήταν γένους αρσενικού. Τυχαίο άραγε;
Στην ζωή του καθενός μας υπάρχουν ένα σωρό «Αντωνάκηδες» σε καθημερινή βάση.
Κυρίως όμως στις σχέσεις μεταξύ των δυο φύλων.
Αν και οι καιροί έχουν αλλάξει η καταπίεση, παραμένει ένας και μοναδικός εχθρός μιας σχέσης!
Οι μορφές της πολλές. Από την πιο συνηθισμένη του ελέγχου της αναπνοής του άλλου, μέχρι την αθόρυβη λεκτική ή την ακόμα πιο αθόρυβη του υπόγειου εκβιασμού.
Γιατί όμως ενώ οι άνθρωποι δείχνουν πιο ελεύθεροι, μένουν σε σχέσεις που τους μαραζώνουν καθημερινά;
Απαντήσεις πολλές και ποικίλες.
Οι άνθρωποι απλά δείχνουν, δεν είναι. Και αυτό πρακτικά σημαίνει πως σπάνια σε αφήνουν να καταλάβεις τι τους συμβαίνει πραγματικά. Πόσες φορές δεν έχουμε εκπλαγεί στο άκουσμα κάποιου χωρισμού ενός οικείου μας ανθρώπου; Πόσες φορές δεν έχουμε ξεστομίσει « αυτός ποτέ, δεν του φαινόταν» για άλλους;
Οι άνθρωποι νοιάζονται πολύ για το «φαίνεσθαι».
Έτσι αν σταθούν τυχεροί και κάνουν την επανάσταση τους, κάθε κίνηση τους μοιάζει απρόβλεπτη.
Έρευνες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες είναι εκείνες που «καταπιέζουν» περισσότερο, στα πλαίσια της συναισθηματικής ασφάλειας που αναζητούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άνδρες πάνε πίσω.
Οι καιροί έχουν αλλάξει λοιπόν. Η οικονομική κρίση και έφτιαξε και διέλυσε σχέσεις. Το σίγουρο είναι πως οι άνθρωποι έχασαν μέρος από την ελευθερία της έκφρασης τους, φοβούμενοι οικονομικά και κοινωνικά αντίποινα.
Στον αντίποδα, η συναισθηματική ανασφάλεια δεν έχασε ποτέ την αίγλη της και παραμένει κυρίαρχη αφορμή καταπίεσης των ανθρώπων σε μια σχέση.
Περιβάλλομαι, -όπως όλοι μας-, από ένα σωρό διαφορετικούς χαραχτήρες ανθρώπων. Τον τελευταίο καιρό διαπίστωσα πως τα παράπονα και οι γκρίνιες για ανθρώπους «δυνάστες», έχουν αυξηθεί.
Έμεινα παρατηρητής αρκετό καιρό.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
