Ξημέρωσε η πιο πένθιμη ημέρα του χρόνου.
Μεγάλη Παρασκευή, συνώνυμη του βαρύτατου πένθους, της θλίψεως, της αγιάτρευτης οδύνης που προκαλεί η αδικία , το μίσος, η προδοσία.
Συντετμημένα “μεγαλοπαρασκευή”: χαρακτηρίζει συνεκδοχικά τους κατηφείς, τους στενοχωρημενους.
Από μικρή κάθε Πάσχα στο χωριό, έχω στ’ αυτιά μου τον ήχο της καμπάνας της εκκλησιάς, όλη μέρα, μονότονα βαρύς, διαπεραστικά πένθιμος.
Στα μάτια μου το μουντό χρώμα της μέρας, σα να κλαίει και η φύση, σε συγχρονισμό με μας.
Αποβραδίς κρεμάστηκε “επί ξύλου ο εν ύδασι την γη κρεμάσας”.
Οι γυναίκες ¨ξενυχτούν¨ το νεκρό Χριστό, οι κοπέλες στολίζουν τον επιτάφιο.
Όλα να’ ναι έτοιμα για το πρωί, για τις μεγάλες του Ώρες.
Ώρα πρώτη.
Η παράδοση του Κυρίου μετά τη σύλληψη του, την πρωίαν εις τον Πιλάτον.
Δοξολογία επί τη ανατολή του ηλίου, μας υπενθυμίζει και τον ήλιο της Δικαιοσύνης, που χιλιάδες χρόνια μετά ύμνησε ο ποιητής μας.
«Χριστέ το φως το αληθινόν το φωτίζον και αγίαζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών σου…”.
Δοξολογία στη Δικαιοσύνη γιατί η αδικία σταύρωσε το Χριστό. Είτε πιστεύει κανείς είτε όχι, η αλήθεια είναι ότι ο Ιησούς σταυρώθηκε χωρίς να κάνει τίποτα, αθώος ων. Πόσο Ιησού νιώθουμε να κρύβουμε μέσα μας κάθε φορά που νιώθουμε αδικημένοι; Πόση απελπισία και αγανάκτηση βιώνουμε ο καθένας πάνω στο δικό του σταυρό;
Ώρα τρίτη.
Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος.
«Κύριε το πανάγιον σου πνεύμα εν τη τρίτη ώρα τοις Άποστόλοις σου καταπέμψας τούτο, αγαθέ, μη άντανέλης αφ’ ημών αλλ’ εγκαίνισον εν ημίν τοις δεομένοις σου».
Ώρα έκτη.
Η ώρα της σταύρωσης και του σκότους που κάλυψε την κτίση. Τα πτυσίματα, τα χτυπήματα, ο εμπαιγμός, ο εξευτελισμός, το αγκάθινο στεφάνι.
“Ό εν έκτη ήμερα τε και ώρα τω Σταυρώ προσηλώσας την εν τω Παραδείσω τολμηθείσαν τω Αδάμ αμαρτίαν, και των πταισμάτων ημών το χειρόγραφον διάρρηξον Χριστέ ο Θεός, Και σώσον ημάς».
Ώρα ενάτη.
Η ώρα του επί του Σταυρού θανάτου του Κυρίου μας.
“Ό εν τη ενάτη ώρα δι’ ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος, νέκρωσαν της σαρκός ημών το φρόνημα, Χριστέ ο Θεός, Και σώσον ημάς»
Μιλάς κι εσύ για μαρτυρια και βάσανα. Είχες εσύ στη ζωή σου Μεγάλη Παρασκευή;
Να περιμένεις μόνος σαν το Χριστό το τελευταίο καρφί;
Το ξίδι, τη λογχη, την καλαμον ;
Αταραχος ν’ ακούς τις ζαριες στο μοίρασμα των υπαρχοντων σου;
Τις ύβρεις, τις βλαστημιες, τη χλευη, τον εμπαιγμο;
Κι εκεί ακόμη πάνω στο Σταυρό μεγαλοψυχα να συγχωρείς “ους ου γαρ οιδασι τι ποιουσι”.
Γιατί την αδικία δεν την πολεμάς με αδικία, αλλά με δικαιοσύνη και αγάπη.
Γιατί τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν αποκτήσει τον κόσμο όλο αλλά χάσει την ψυχή του;
Την επόμενη φορά που θα απελπιστεις, που θα βλέπεις μπροστά σου αδιέξοδο, που θα μοιρολατρεις απορωντας για την κακή σου τύχη, βάλε στο νου πως ν’ αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις.
Στη ζωή πάντα θα υπάρχει αδικία, μίσος, κακία. Η προδοσία θα είναι πάντα δίπλα μας, ο Ιούδας δεν ήταν ξένος, αλλά μαθητής.
Η απληστία των Ιουδων θα δημιουργεί πάντα Γολγοθά.
Η απάντηση στην προδοσία, το μίσος, την κακία, την απληστία είναι πάντα η αγάπη.
Η αγάπη που δίνει δύναμη.
Δύναμη για να κάνεις υπομονή ως το Σαββατοβραδο.
Η Κυριακή θα έρθει, αλλά πρώτα έρχεται πάντα η Παρασκευή.
Καλή Ανάσταση σε όλους, με υγεία, πίστη και υπομονή!
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
