Πέρασε ο καιρός…
Νιώθει σα να άνοιξε τα μάτια και να ξύπνησε μόλις τώρα.
Μεγάλη τιμωρία ο λήθαργος του μυαλού σκέφτηκε.
Μα κοιμόταν στ’ αλήθεια ή απλά μάζευε πληροφορίες, τις επεξεργαζόταν προσωρινά για να μπορέσει να συνθέσει την εικόνα αργότερα;
Μεγάλη τιμωρία να συλλέγεις χωρίς να αξιοποιείς σκέφτηκε.
Μετά βγήκε εκείνο το διαβολάκι που είχε κρυμμένο στο μυαλό της να την καθησυχάσει.
«Δεν μπορούσες να σκεφτείς» της φώναξε!
Κάθε φορά διάλεγε καινούργιες κουρτίνες με φανταχτερά χρώματα και εντυπωσιακά σχέδια.
Τις κρεμούσε στην ψυχή της, την στόλιζε κατά πως πρέπει και περνούσε ο καιρός…
Τι σου είναι η ψυχή!
Δεν χρειάζεται κουρτίνες , πολυτέλειες, χρώματα, υφάσματα. Αρκεί ένα κουρέλι, μα στα μέτρα της. Αυτή θα σκεπαστεί και θα βρει τρόπο να υφάνει καινούργιο!
Υπάρχει έναν τρόπος να σε μετράει ο χρόνος και όχι να τον μετράς.
Να κοιμάσαι χωρίς τύψεις. Να ξυπνάς με καθαρό βλέμμα. Να μην νοιάζεσαι για τον καιρό.
Να ζεις!
Δεν μπορείς να φτιάξεις ένα παζλ ,πολλές φορές, όσο εύκολο και αν μοιάζει . Απλά δεν είναι η ώρα να συνθέσεις τα κομμάτια και να το καμαρώσεις.
Έτσι και εκείνη. Ξύπνησε εκείνο πρωί και όλα ήταν απλωμένα μπροστά της. Δεν θυμάται να άνοιξε εκείνο του κουτί πριν πέσει για ύπνο. Μια ματιά έριχνε μόνο ότι ήταν στην θέση του, γιατί φοβόταν να το πιάσει μες την νύχτα. Ήξερε βλέπεις το αποτέλεσμα.
Όλα μπροστά της τελικά και εκείνη με κλειστά μάτια!
Όλες οι απορίες της λύθηκαν με μιας.
Κατάλαβε πως εκείνος ήξερε να αγαπά μόνο με αυτό τον τρόπο. Κάνοντας τους άλλους να υποφέρουν έδινε αξία στον εαυτό του.
Έτσι κατάλαβε τις βουβές μέρες του, τις επιλογές του στις γυναίκες, τα παιδιάστικα φερσίματα και την αναβλητικότητα του.
Το ακέραιο του χαραχτήρα του που διατυμπάνιζε!
Ποτέ ο ίδιος, ποτέ δεν έφταιγε για κάτι!
Κουβάρια του μυαλού του που θέλησε να τα φορτώσει στους άλλους για να μην έχει ενοχές.
Κοίταξε το κρεβάτι της, ήταν στρωμένο με ένα λευκό σεντόνι όπως η ψυχή της.
Γιατί όταν μετράς τα λάθη σου, πρέπει στο τέλος του λογαριασμού να σου μένει η αίσθηση του λευκού, του καθαρού, ότι δεν έκανες κάτι με σκοπό την ψυχή του άλλου.
Κοίταξε το μαξιλάρι της, το ‘χε μουσκέψει με δάκρυα και το ΄χε λερώσει με το μακιγιάζ της προηγούμενης νύχτας. Μόνο η σκέψη έμεινε αμακιγιάριστη.
Χρόνια ονειρευόταν το δικό του κρεβάτι. Την αίσθηση του απόλυτου έρωτα που ήθελε να ζήσει μαζί του. Κανένας δεν την πλησίαζε.
Αφού έβλεπαν τις πολύχρωμες κουρτίνες που είχε κρεμάσει και νόμιζαν πως γιόρταζε.
Που να ήξεραν πως σκέπαζε απλά τις σκέψεις της και προσκαλούσε την ελπίδα.
Δεν χρειάζονται ώρες για να αποφασίσεις.
Όταν όλα είναι στο φως, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Μπήκε και το τελευταίο κομμάτι στην θέση του. Τώρα μάλιστα! Είχε μπροστά της ένα υπέροχο αποτέλεσμα!
Με θρησκευτική ευλάβεια, δρασκέλισε το παζλ και έψαξε το κουτί του. Πήρε το ψαλίδι και άνοιξε τις άκρες του. Το τοποθέτησε στο κουτί με την ίδια ακριβώς ευλάβεια. Μετά προχώρησε στο παράθυρο. Οι χρωματιστές κουρτίνες, της έκρυβαν τον ήλιο.
Τις έκοψε σε μακριές λωρίδες να μπορεί να τις μετακινεί ο αέρας της πόλης.
Χωρίς αίσθηση των βημάτων της, έψαξε για τα κλειδιά της.
Σήκωσε με την ίδια και πάλι ευλάβεια το κουτί από το πάτωμα και έκλεισε πίσω της την πόρτα.
Στην γωνία την περίμενε ο κάδος απορριμμάτων. Έσκυψε και εναπόθεσε το κουτί ακριβώς δίπλα του. Όχι, το παζλ ήταν πολύ όμορφο για να καταλήξει στα σκουπίδια. Όμως ο επόμενος που θα ‘πεφτε στα χέρια του σίγουρα θα αναρωτήθηκε ποιος θέλησε να τοποθετήσει την προηγούμενη ζωή του εκεί!
Εκείνη απλά επέστρεψε.
Βιαζόταν.
Είχε να σκεφτεί ένα σωρό.
Μα πρώτα από όλα, έπρεπε να πλύνει τα λευκά της σεντόνια και να αλλάξει κουρτίνες!
Βρε τι υπέροχο να μετράς τον καιρό και όχι να σε μετράει!
Οι κουρτίνες της ψυχής σου
Μοιάζει σαν δρόμος που τερμάτισε,
σαν η ψυχή σου να τράβηξε κουρτίνες
και η ελπίδα να ‘κλεισε τα φώτα.
…
Δεν έχει τίποτα να χάσεις.
Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς.
Ρίξε τα ζάρια, προχώρα, κάνε εσύ πρεμιέρα.
Η ζωή σε περιμένει.
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Η Νύχτα στα μάτια των δειλών»
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
