Κάποτε θα καταλάβεις
Post Views: 1
Δεν γίνεται και δεν μοιάζει η γυναίκα αυτή. Στο είχε πει από την αρχή, γιατί ανέκαθεν έτσι λειτουργούσε. Δεν μπορούσε να αφήνει μυστήριο να πλανάται. Ανοικτό βιβλίο ήταν. Δεν της άρεσε το δράμα σε μια σχέση. Δεν γούσταρε τα νιαουρίσματα.
Σε ρώτησε, θυμάσαι; Αντέχεις σου είπε μια γυναίκα με αντρική συμπεριφορά; Γέλασες.. “Άντεχω” είπες. Παπάρια άντεχες τελικά. “Μη τη τσουβαλιάσεις” σου είπε και μη την δεις σαν “μια ακόμα”.
Όχι ούτε καρακουκλάρα ήταν, ούτε δίμετρη θεά. Είχε όμως τσαγανό φίλε. Σεβόταν τον εαυτό της και τον άνθρωπο που είχε δίπλα της. Δεν είχε πολλά να προσφέρει αν αυτό ζήταγες τελικά, είχε όμως καλοσύνη και μια αγκαλιά για σένα και τις ανασφάλειες σου.
Θυμάσαι ποτέ να την άκουσες να γκρινιάζει; Την είδες ποτέ να σιχτιρίζει για τις αναποδιές της; Ένα χαμόγελο είχε πάντα και δεν ήταν πλαστό, ούτε εικονικό. Ήταν γιατί όσο μπόι της έλειπε το είχε σε δύναμη και αισιοδοξία. Και αυτό σε χάλαγε.
Γιατί όμως; Μήπως γιατί ένιωθες παντοδύναμος όταν άλλες σου κλαίγονταν και ουσιαστικά σε εκμεταλλεύονταν; Έπαιξες και έχασες με εκείνην φίλε μου. Εκείνη δεν σε είδε σαν “έναν ακόμα” ούτε φρόντισε να κάνει χρήση του επιθέτου σου. Με το μικρό όνομά σου σε γνώρισε και έτσι σε ήθελε κοντά της.
Ποντάρισε στα μύρια σκατά που είχες συναντήσει και πως η εμπειρία σου θα σε έκανε να δεις την μοναδικότητα της. Δεν ήθελες να δεις. Δεν σε κατηγόρησε για τίποτα. Ίσως έτσι να επέλεξες να ζεις τη ζωή σου. Έκανε προσπάθεια μπας και αλλάξεις. Μπας και βγάλεις τα μαύρα γυαλιά σου και την “δεις”. Δεν άντεξε όμως άλλο και άδικο δεν είχε. Πόσα να αντέξει μια γυναίκα με αξιοπρέπεια άλλωστε; Σκληρές γυναίκες αυτές φίλε. Με ανεκτίμητο κράμα φτιαγμένες.
Κάποτε θα καταλάβεις. Όχι τα λάθη σου που την έκαναν να φύγει. Όχι. Θα καταλάβεις πόσο τυχερός στάθηκες που έστω και για λίγο η αύρα της πέρασε από τη ζωή σου, και έστω και για λίγες στιγμές ένιωσες πως είναι να σε αγαπάνε για σένα και όχι για αυτά που οι άλλες σε πλησιάζουν κατά καιρούς.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
Post Views: 1