Αναμνήσεις
Απόψε θέλω να σε θυμηθώ. Θα επιτρέψω στη σκέψη μου έπειτα από πολύ καιρό να σχηματίσει τη μορφή σου. Ίσως η ώρα, περασμένα μεσάνυχτα, ίσως η αίσθηση της μοναξιάς, βασανιστική από τότε που χάθηκες, πάνω από τις δυνάμεις μου, με καταβάλλει, εξασθενώντας τις άμυνές μου για το αντίθετο.
Να σου λοιπόν μπροστά μου. Όμορφος, γελαστός, με δυο μάτια να με κοιτάζουν και να χάνομαι. Τα χείλη σου, γλυκόπιοτο κρασί, ακόμα με μεθάνε, κάμπτοντας κάθε μου αντίσταση να σταθώ μακριά σου. Αφήνομαι στην παραζάλη της παραίσθησης.
Νιώθω να βυθίζομαι. Μοιάζει με λήθαργο. Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι να χωθώ στην αγκαλιά σου. «Λύτρωση και θάνατος» συνάμα. Να όμως που σε λίγο χάνεται η μορφή σου, χάνομαι κι εγώ στα μονοπάτια του μυαλού μου αναζητώντας σε.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
