Κάποτε θα ψάχνεις τα γυαλιά της πρεσβυωπίας σου γιατί χωρίς τα αναθεματισμένα δεν θα βλέπεις κοντά.
Και θα ξεχνάς τα όσα έκλεισες τα μάτια και δεν είδες γιατί φοβήθηκες μην σε τυφλώσει η λάμψη τους.
Κάποτε δεν θα προσπαθώ να αφυπνήσω συνειδήσεις με την ποίησή μου.
Θα γράφω, μόνο, νοσταλγικά στιχάκια σε χαρτοπετσέτες που μετά θα τσαλακώνω και θα πετώ.
Κάποτε θα είμαστε οι καθώς πρέπει τύποι του δευτέρου και τρίτου ορόφου.
Κάποτε θα βλέπεις τους άλλους να ζουν και εσύ θα έχεις ξεχάσει πως είναι.
Κάποτε θα έχω χάσει την σπίθα από το βλέμμα.
Κάποτε θα ταξιδεύεις με το μυαλό σε μέρη που δεν τόλμησες να στείλεις το κορμί σου.
Και εγώ θα μιλάω πολύ λιγότερο από ότι μιλάω τώρα γιατί θα ξέρω.
Γιατί θα έχω μάθει ότι αυτός που κουβαλάει πολλά σωπαίνει.
Κάποτε θα μυρίζω γλυκιά λεβάντα και όχι φωτιά.
Και εσύ δεν θα μπορείς να κοκορεύεσαι πια για τη δύναμή σου.
Δεν θα τσακωνόμαστε πια γιατί θα έχουμε χαθεί.
Και θα δίναμε χίλιες ισορροπίες για μια τελευταία ανισόρροπη στιγμή.
Και θα δίναμε πίσω όλη εκείνη την ηρεμία την οποία παρακαλούσαμε να έχουμε για μια ακόμα στιγμή έντασης.
Κάποτε τα τραγούδια που λέμε τώρα φωναχτά θα τα σιγοψυθιρίζουμε.
Και τα βροντερά μας γέλια θα έχουν γίνει γλυκόπικρα χαμόγελα.
Κάποτε θα αναρωτιόμαστε γιατί τελικά οι παλιές αγάπες δεν πήγαν στον παράδεισο.
Και θα διηγούμαστε στα εγγόνια μας την ήρεμη ζωή μας, παραλείποντας να αναφέρουμε για εκείνη την άλλη, την γεμάτη ένταση. Την γεμάτη κατακόκκινα φιλιά που πονούσαν τα χείλη.
Κάποτε θα μετανιώσουμε πικρά για τα ρίσκα που δεν πήραμε και για εκείνες τις πόρτες που δεν ανοίξαμε από φόβο μην τυχόν και πίσω τους δεν βρίσκεται κανένας δρόμος.
Μα τι ειρωνεία !
Ποιος θα φανταζόταν ότι πίσω από αυτές τις πόρτες υπήρχαν δρόμοι που οδηγούσαν στα πιο όμορφα μονοπάτια !
Κάποτε θα βρεθούμε τυχαία στον δρόμο και θα χαιρετηθούμε σαν δυο παλιοί γνώριμοι.
Θα ρωτήσουμε ο ένας για τη ζωή του άλλου, θα πούμε για τον καιρό.
Θα είμαι μεγάλη για να μου πεις ” είσαι όμορφη” αλλά θα μου το πεις. Κι΄ας μην είμαι πια.
Θα είσαι κουρασμένος για να κάνεις εκείνες τις δυνατές αγκαλιές αλλά θα μου δώσεις μία τέτοια.
Θα δεις στα μάτια μου τις χαμένες στιγμές.
Θα δω στα δικά σου τα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Θα χωριστούμε σαν δυο καλοί φίλοι.
Σαν παλιοί γνωστοί.
” Γεια” θα μου πεις.
Και μέσα σε εκείνο το ” γεια” θα κρύβονται όλες εκείνες οι φωτιές που κατέληξαν στάχτες.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
