Να την κρατάς καθαρή και δυνατή τη ψυχή σου

Και τι γίνεται μετά; Όταν πιάνεις το μελάνι για να γράψεις κι έχεις παγώσει, από εκεί που δεν ήξερες τι να πρωτονιώσεις, τώρα δεν νιώθεις τίποτα. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ξεγυμνώσει την ψυχή του από όσα τον βαραίνουν; Να βρει τον προορισμό του; Να βάλει κάτω όλα τα βιώματά του και να ρίξει στο κενό όλα τα αρνητικά που στοιχειώνουν την ψυχή του από όσους θέλησε να βοηθήσει και να στηρίξει; Από αυτούς που πήρε μέσα της και σφράγισε όλα τα αρνητικά τους για να τους λυτρώσει, να απαλλάξει άλλες ψυχές από το βάρος και την βρωμιά, και τώρα βρώμισε την δική του;

Είναι μήπως η ανάγκη να αδειάζει τόσο πολύ, που τώρα πια και να θέλουν να την πληγώσουν να μην μπορούν να βρουν σημείο να πετύχουν;

Μια ψυχή άδεια και πληγωμένη, μπερδεμένη, ανήσυχη, μια ψυχή που πασχίζει να ξανανιώσει δυνατά αλλά κάτι τη κρατά. Δεν ενθουσιάζεται πια εύκολα, έχει παραδοθεί στα παιχνίδια του μυαλού που δεν έχουν τελειωμό. Μια ψυχή που περιμένει εκείνη την λύτρωση, αυτή που καταβάθος ξέρει ποια είναι αλλά δε θα την παραδεχτεί, παρά μόνο την νύχτα όταν θα κοιμούνται όλα γύρω της. Kυρίως αυτά που την βασανίζουν. Aυτά τα προσωρινά σχήματα έκφρασής της που συχνά την εμποδίζουν, ο φίλος κι ο εχθρός της, το μυαλό αυτό που δεν παύει να σκέφτεται και το σώμα… αυτό το έρμαιο σώμα!

Δεν πρέπει να ξεχνάς πως είσαι ψυχή με σώμα κι όχι σώμα με ψυχή. Να φροντίζεις και να προστατεύεις την ψυχή σου. Να την φτάνεις ψηλά και να την εξελίσσεις για να αγαπά χωρίς να την αγαπούν. Να μην αλλοιώνεται η ικανότητά της να διατηρείται για πάντα αθώα.

Γι’ αυτό σου λέω, μην αφήνεις κανέναν να σου την βρωμίζει κι αν αυτό συμβεί, να το αντιλαμβάνεσαι με το νου και να δίνεις χρόνο στην ψυχή σου να καθαρίσει και να ηρεμήσει. Να της δίνεις τροφή να μεγαλώσει τα φτερά της και να ξαναπετάξει προς τον προορισμό της.

Annie Gizgizyan