Η ανιδιοτελής αγάπη δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό της
Τώρα που τα συναισθήματα δεν μοιάζουν πια αιχμηρά αντικείμενα, που τα λόγια μαλακώσανε και τα βλέμματα ημερέψανε, τώρα που ο έρωτας δεν ξεσκίζει πια τις σάρκες και τις ψυχές μας σαν πεινασμένο ζώο.
Τώρα πια έχω να σου πω πως σ΄αγαπάω.
Όχι υπό προϋποθέσεις.
Ούτε χωρίς να θυσιάζω τίποτα.
Όχι τύπου “σ΄αγαπάω αλλά…”
Ούτε ως ένα σημείο.
Σ΄αγαπάω μέχρι εκεί που βάζω φωτιά στον εγωισμό μου και τον καίω.
Αυτόν τον εξοστρακισμένο που, καμιά φορά, επιστρέφει.
Όχι με εκείνη την αγάπη την κτητική, την γεμάτη αίμα και πληγές, αλλά εκείνη που σε αφήνει ελεύθερο, που σε αποδεσμεύει, που δεν οριοθετεί, που αγαπάει ό,τι αγαπάς.
Ακόμα και τη φυγή σου.
Άλλωστε ούτε εγώ είμαι δική σου, ούτε εσύ δικός μου, ούτε τα παιδιά μας ιδιοκτησία μας.
Κανείς δεν ανήκει σε κανέναν.
Μόνο στιγμές δανείζουμε και δανειζόμαστε ο ένας απ΄τον άλλον.
Συναισθήματα μοιραζόμαστε.
Και το μεγαλύτερο όλων αυτό!
Να, αυτό!
Η αγάπη!
Στην μοναδική, αληθινή, και ουσιαστική μορφή της.
Την ανιδιοτελή.
Και η ανιδιοτελής αγάπη δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό της.
Τα δίνει όλα απλόχερα και δεν ζητά, ούτε ζητιανεύει.
Οτιδήποτε άλλο είναι απλά αλισβερίσι.
Δοσοληψία μοστραρισμένη με καρδούλες.
Εύα Κοτσίκου
Τα ανθρωποκεντρικά θέματα και ιδιαίτερα των σχέσεων παρουσιάζονται με προσοχή και ευαισθησία!Καλή συνέχεια!