Σάββατο και εγώ μαγεύτηκα από την δική μου Ιθάκη
Σάββατο βράδυ.
Από αυτά που θέλεις να κρυφτείς, να μην σ’ αναζητήσουν.
Τραβάω τις κουρτίνες, χαμηλώνω τα φώτα, κλείνω τα μάτια. Στο μυαλό έρχονται οι στίχοι που είχα γράψει κοντά στο ’90 για μια Ιθάκη, για έναν άνθρωπο που είχα μετατρέψει σε σκοπό της ζωής μου.
Σιγοψιθυρίζω…
« Σ’ ‘εκανα την Ιθάκη μου, τι πλάνη Θεέ μου!
Περιπλανήθηκα άσκοπα γύρω σου, στους δρόμους της ψυχής και των ματιών σου..»
Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν η ζωή να κάνει κύκλους.
Σάββατο βράδυ.
Και εγώ δεν θέλω να μιλήσω, να εξηγήσω, να νιώσω καμιά συμπόνια, καμιά κριτική. Τα λάθη είναι δικά μου και με αυτά πορεύομαι.
Τι να εξηγώ ξανά; Πως μεγάλωσα και δεν έμαθα να με αγαπάω;
Αφήνομαι να ψιθυρίζω…
«Σ’ έκανα την Ιθάκη μου, μα ποτέ δεν σε άγγιξα
Και ήθελα μόνο να σε φτάσω…»
Τι ήθελα τελικά; Να κλείσω τον κύκλο όπως τώρα; Να με λυπηθώ άλλη μία; Να βρίσω, να σπάσω, να φωνάξω ή μήπως να συγχωρήσω;
Λένε πως η συγχώρεση λυτρώνει, καθαρίζει τις ψυχές. Και εγώ που το ‘χω κάνει τόσες φορές γιατί δεν λυτρώθηκα;
Σάββατο βράδυ.
Νόμιζα πως νιώσω ήρεμη κλείνοντας τον κύκλο. Γράφοντας και λέγοντας αυτά που ήθελα να πω, αυτά που κράταγα καιρό τώρα και τα έστρεφα στον εαυτό μου χωρίς οίκτο.
Μα ποια ψυχή όταν γεμίσει πίκρα δεν εκδικείται το ίδιο της το σώμα; Και πριν αυτό καταλάβει τι έχει συμβεί, εγκαταλείπει.
Σάββατο βράδυ.
Εκτονώθηκα, δε λέω, τι και αν είπα λιγότερα από αυτά που γνωρίζω, από αυτά που θα ‘πρεπε να ειπωθούν. Τι άλλαξε;
Τίποτα, αυτό το τίποτα με οδήγησε Σάββατο βράδυ να κρυφτώ, νομίζοντας πως θα αποφύγω την ζωή. Το περίμενα το τίποτα, δε λέω, αλλά το πείσμα με όπλισε λες και αν ερχόταν η λύτρωση, θα άλλαζε η ζωή μου.
Μπορώ να πάψω να αισθάνομαι; Μπορώ να πάψω να πονάω;
Μπορώ όμως να αρχίσω να ελπίζω σχεδιάζοντας ένα καινούργιο κύκλο.
Σιγοψιθυρίζω τους στοίχους που έκανα πως δεν έβλεπα γιατί δεν ταίριαζαν στην διάθεση μου.
« Μα τα χέρια σου που δε μ’ άγγιξαν, άθελα τους με ανέβασαν ψηλά, νιώθω ελεύθερη»
Σάββατο βράδυ.
Θα μείνω κρυμμένη να ονειρευτώ όσα θα έρθουν. Να σχεδιάσω τον νέο μου κύκλο.
Όταν θα ξημερώσει η Κυριακή, θα με βρει εδώ. Ο νέος μου κύκλος αφορά και εσένα, ίσως…
Επιτέλους μπορώ να ψιθυρίσω το τέλος από εκείνο το ποίημα μου.
«Είσαι η Ιθάκη μου
Δε βιάζομαι να σ’ αποκτήσω
Δε θέλω τρόπους πλάγιους
Δε σε θέλω νύχτα στην ζωή μου
Θα μείνεις η Ιθάκη μου!»
Τελικά, μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που ξεκινούν από το τέλος και καταλήγουν στην αρχή!
Σάββατο βράδυ και μαγεύτηκα από μια Ιθάκη, την δική μου!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
