Άφυλοι έρωτες

Kι όταν γράφω για έρωτες, γράφω για έρωτες άφυλους.

Τα κορμιά έρχονται κοντά, οι αισθήσεις αμβλύνονται.

Η αίσθηση της αφής σε ανατριχιάζει. Τρέμει ο άνθρωπός σου στα χέρια σου…

Τα στόματα έρχονται πιο κοντά και γεύεσαι την τελευταία γεύση του άλλου, είτε είναι το τελευταίο γεύμα, είτε το τσιγάρο…

Η ακοή, αχ αυτή η ακοή, να ακούς τους ψιθύρους, τα βογκητά, την παύση…

Και μετά μυρίζεις τα κορμιά, την ηδονή που γέμισε το δωμάτιο…

Ίσως όμως η βασίλισσα των αισθήσεων να είναι η όραση: εκείνη τη στιγμή του έρωτα, τα βλέμματα που δίνουν οι ερωτευμένοι, κατά τη διάρκεια των φιλιών ή ακόμα κι όταν φιλιούνται και τα ματιά είναι κλειστά.

[Ακόμη και τυφλός θα έκανα έρωτα μαζί σου – ξέροντας πως με κοιτάς]

Κλείνεις τα ματιά και τον φιλάς και βάζεις την φαντασία σου να δουλέψει

Πόσα μπορείς να του προσφέρεις αυτή τη βραδιά για να είναι ευτυχισμένος;

Οι έρωτες μου είναι άφυλοι, άμορφοι αλλά έμψυχοι.

Οι έρωτες μου δεν έχουν ταυτότητα, δεν έχουν ρόλους και ιδανικά,

μονάχα ψυχή. 

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης