Η μάταιη αιχμαλωσία της υπόστασης
Κι εγώ εδώ. Μακριά σου… Κι όμως ακόμη σε κυνηγάω. Τρέχω να πιάσω τις σκέψεις σου. Να μη μπορούν να μου κρυφτούν. Αρκετά φόρεσαν τη μάσκα της αδιαφορίας και του αστεϊσμού, αρκετά κράτησε η ρεαλιστική υποκρισία της αβέβαιης βεβαιότητας, της αόριστης παρουσίας που επιζητά την απόλυτη ταύτιση.
Σαν πολυφορεμένο απόφθεγμα που ψάχνει το σωστό γυμνό σώμα για να “ντυθεί “ ακριβώς, να ταιριάζει “ γάντι “επάνω του η αλήθεια, να κουμπώσει τέλεια στις πτυχώσεις η εξογκωματική και φειδωλή αμετροέπεια.
Πόσο θα κρατήσουν τα κουράγια μου για να σε κυνηγάω; Να προσπαθώ να πιάσω έστω ένα κομμάτι της σκέψης σου. Να το κρατήσω ευλαβικά, να το φιλήσω τρυφερά, να το εναποθέσω στον ιερό ναό της λατρείας μου για σένα και να το προσκυνώ σαν αναμφισβήτητη απόδειξη της πίστης μου προς το πρόσωπό σου.
Κρυφτό και κυνηγητό σε ταυτόχρονη εξέλιξη. Παιχνίδια του μυαλού που λαμβάνουν χώρα την ίδια χρονική στιγμή και κανένα τους δεν υπερνικά στην ασίγαστη και αδιάκοπή τους διάρκεια. Παιχνίδια αντίθετα, αντίρροπα, ανταγωνιστικά και αντάξια της ματαιόπονης, καταδικαστέας, απέλπιδας και μοιραίας κατάληξης της παραδοχής πως δυστυχώς καθίσταται αδύνατη η αιχμαλώτιση της δικής σου υπόστασης…
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
