΄Eρωτες του καλοκαιριού
Το καλοκαίρι πλέον είναι ανάμνηση. Μαζί και οι έρωτές του. Αυτοί που πλάστηκαν κάτω από τον καυτό ήλιο, δροσίστηκαν στην αρμύρα της θάλασσας, στέριωσαν κάτω από το φεγγαρόφωτο. Τα φιλιά τα πήρε το πρώτο αεράκι και τα σκόρπισε.
Οι αγκαλιές άνοιξαν για να μην κλείσουν ξανά καθώς ο ήλιος έδυε. Οι όρκοι ξεχάστηκαν με τις πρώτες σταγόνες της βροχής, που τους παρέσυρε στα ρυάκια που σχηματίστηκαν στους κρύους ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Γιατί άραγε; Πώς γίνεται, οι ίδιοι άνθρωποι, που πριν λίγο καιρό φώλιαζαν σε αγκαλιές,, να έχουν “κουμπώσει” την καρδιά τους, όπως το μπουφάν τους όταν κρυώνουν;
Αυτοί που έλεγαν “σ’αγαπώ” στην αμμουδιά τα βράδια, πλάι σε μια φωτιά, να κάνουν τώρα πως δεν γνωρίζονται; Αυτοί που ορκίζονταν “για πάντα” μέσα από φιλιά που έκοβαν την ανάσα, να ξεχνάνε; Πώς γίνεται;
Ίσως ο ήλιος, η θάλασσα, το αυγουστιάτικο φεγγάρι να “ξυπνούν” τις αισθήσεις που “ναρκώνει” ο χειμώνας, να “αποδυναμώνουν” τις αντιστάσεις και τα “πρέπει” που μας κρατάνε μακριά από πρόσκαιρες αλλά δυνατές στιγμές, να προκαλούν εκρήξεις στα συναισθήματα που απλόχερα προσφέρονται. Ίσως…
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
