Μπορείς να φύγεις, πια!

Είχα χτες ανάγκη να σε δω. Ένιωσα τόσα μαζί σου. Ο άνθρωπός μου είπα, δεν μπορεί να μη νιώθει πως πονάω. Πως πονάω ακόμα για εμάς. Είναι βλέπεις που είχες πει: “Θα είμαι κοντά σου όταν με θες.”

Είναι και που ήθελα τόσο να το πιστέψω ξέρεις. Και που συνεχίζω να σου γράφω, αυτά που σε κανέναν δε θέλω να πω. Ούτε καν σε εμένα. Και ήρθες, και αν καταλάβαινες εκείνη τη στιγμή πόση δύναμη μου έδωσες, δε θα ξανάφευγες ποτέ πια.

 

Βιάζεσαι είπες. Αν ήθελες να καταλάβεις… Κάθισα δίπλα σου. Δίπλα σου νόμιζα. Μα όπως κάθεσαι στο μετρό και περιμένεις με έναν άγνωστο για το επόμενο τραίνο, έτσι ήσουν. Και χάθηκα προς στιγμήν. Ξαφνιάστηκα, δεν μπορεί, σκέφτηκα, αμηχανία είναι.

 

Και ξεκίνησα να μιλάω κοιτώντας σε με την τόση αγάπη που έχω ακόμα για εσένα. Ζητώντας σου να μου κλείσεις την πληγή, τότε που έφυγες, χωρίς τίποτα να δηλώνει τη φυγή σου. Γιατί σου είπα, δεν μπορώ να πάω παρακάτω.  Όποιος αγάπησε αληθινά, αγαπάει για πάντα. Χωρίς το φιλί. Χωρίς το χάδι. Χωρίς την πρώτη καλημέρα και την τελευταία καληνύχτα. Πονάει. Παλεύει. Διεκδικεί.

 

Όποιος αγάπησε πραγματικά θα με καταλάβει. Σου μίλαγα πνίγοντας το λυγμό και τα δάκρυα. Όλα στα είπα. Όλα! Και όταν τελείωσα να μιλώ, εσύ απλά ένιωσες πως πρέπει να δείξεις τη δύναμη. Τη δύναμη της αναισθησίας και του κενού που μπορεί να κρύψει περίτεχνα αυτός που απλά είναι μαζί με κάποιον, τόσο – όσο, μέχρι να βρει κάτι άλλο.

Πως ευχαριστείς που σε αγάπησα είπες, αλλά κακώς νόμιζα πως ένιωσες το ίδιο. Συγγνώμη, δεν ήξερα πως κάποιος μπορεί να προσποιείται για τόσα χρόνια. Το έμαθα κι αυτό.

 

Να ξεκολλήσω είπες. Συμπάθα με και για αυτό, αλλά η αγάπη μου δεν είναι  post κολλημένο στην πόρτα του ψυγείου.

 

Είμαι σε σχέση είπες και μια γροθιά στο στομάχι ένιωσα. Εγώ ήμουν “αβάφτιστη” τόσα χρόνια. Άγνωστης σχέσης με λες, άνετα. Σε κοίταγα τόση ώρα και απορούσα. Ένιωσες ποτέ κάτι; Κάτι πέραν της ανάγκης σου για επιβεβαίωση; Είδες ποτέ μέσα σε μια ψυχή; Ή σου έφτανε το πακέτο προσφοράς της εξωτερικής εμφάνισης; Τελικά ποιος ήσουν; Ποιος είσαι και ποιος θα γίνεις άραγε από εδώ και πέρα;

 

Γιατί κανονικά να μη θυμάμαι σου αξίζει, αλλά σε άκουσα μέχρι τέλους. Εγώ δε βιαζόμουν. Και ξέρεις μωρέ… Η απάντηση σου “δεν είμαι ευτυχισμένος, απλά περνάω καλά”, ξαφνικά με έκανε να καταλάβω πόσο ευτυχισμένη είμαι εγώ, ακόμα και όταν δεν είμαι καλά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω πόσο ευτυχισμένο μπορούσα, ήθελα και σε έκανα. Γιατί προσφέροντας σου αυτά, ήμουν ευτυχισμένη κι εγώ.

 

Αλλά αυτό το μεγαλείο δε στο ανέφερα, θέλει ομορφιά ψυχής για να το νιώσεις. Βάζω τελεία γνωστέ μου – άγνωστε, και ένα τελευταίο. Όταν ζεις πραγματικά, τα βιώνεις όλα σε όλο τους το μέγεθος. Δε συμβιβάζεσαι, ούτε παραμυθιάζεσαι για λίγες στιγμές καύλας και εικονικών συναισθημάτων.

 

Σε ευχαριστώ για σήμερα που ήρθες. Χαοτική η διαφορά. Ήθελα να σε δω. Μα δεν το χρειαζόμουν. Μπορείς να φύγεις πια. Εσύ πάλι, το δικό σου ευχαριστώ σε εμένα, μη το πεις ποτέ, ούτε ψιθυριστά. Θα γελάνε τα μέσα σου που προσπάθησες να δείξεις ευγνωμοσύνη. Μπορείς, ναι. Μπορείς να φύγεις πια.