Βαρέθηκα τούτο τον κόσμο, της βιτρίνας, της μιζέριας, των λάθος προτύπων.
Τώρα τελευταία στον δρόμο μου εμφανίζονται αυτόφωτοι σωτήρες με μια πικρίλα στα πρόσωπά τους.
Συσπειρώνονται δίπλα μου και μου κολλάνε την ταμπέλα της αδύναμης, προσπαθώντας να μου πουλήσουν ελπίδα και φως.
Πόσο μάταιος ο κόπος τους.
Τους βλέπω και κρυφογελάω με την κατάντια τους.
Στέκονται δίπλα μου και είναι έτοιμοι να πολεμήσουν τους θύτες μου.
Τολμούν να αντικρύσουν τα σκοτάδια της δικής μου ψυχής, αλλά τα δικά τους ούτε που τολμούν να τα πλησιάσουν.
Η παραπλάνηση της εικόνας τους, τους σιγοτρώει τα σωθικά και καθημερινά βυθίζονται σε ωκεανούς χάους.
Πλάθουν φανταστικές ζωές στο μυαλό τους, πείθουν τον εαυτό τους και τους αυλικούς τους ότι γύρω τους υπάρχουν αόρατοι εχθροί και φίλοι.
Φτιάχνουν καθημερινά τα σενάρια της δικής τους φαντασίας, επινοούν ανθρώπους που τους καταδιώκουν κατά τα λεγόμενα τους.
Εγκλωβίζονται σε καταστάσεις που διαφυγή προς την πραγματικότητα δεν υπάρχει.
Θεωρούν τους εαυτούς τους μοναδικούς σωτήρες, φροντίζουν να κερδίζουν το εσωτερικό παιχνίδι της ματαιοδοξίας τους.
Δείχνουν οίκτο, με κοιτούν με το υπεροπτικό βλέμμα τους και με κατατάσσουν σιωπηρά στους αξιολύπητους ανθρώπους.
Σέρνονται πίσω από βηματισμούς άλλων, ακολουθούν τη δυστυχία.
Περιφέρονται σαν άβουλα τσίγκινα στρατιωτάκια και βλέπουν τη ζωή τους να περνά και χάνεται.
Προσπάθησαν άπειρες φορές να με θάψουν.
Οι ψυχές τους είναι σκληρές και άκαμπτες σαν πέτρες.
Μα λησμονούν ότι οι πέτρες δεν γεννούν ζωή στο χώμα.
Κάθε φορά λοιπόν που με θάβουν η ελπίδα μου γεννιέται αδιάκοπα.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
