Το παραμύθιασμα του “για πάντα”

Τα “για πάντα” τελειώσανε. Χιλιάδες χρόνια τώρα. Τι λέω χιλιάδες; Απ’ αρχής της εμφανίσεως του ανθρώπου στη γη. Γιατί για τη γη και το σύμπαν γενικότερα δεν ξέρω, ο άνθρωπος όμως, όσο κυνικό κι αν ακούγεται, έχει ημερομηνία λήξης. Άγνωστη βέβαια, πάντως έχει!
 
Οπότε, η μικρή ετούτη φρασούλα, το “για πάντα” δηλαδή, θα έπρεπε να απουσιάζει από το λεξιλόγιο του. Μάλιστα θα έπρεπε να θεσπιστεί και ποινή για την αλόγιστη χρήση της. 
 
Τελικά, έχεις μεγάλο θράσος άνθρωπε. Εσύ, που ξέρεις πως τα χρόνια σου είναι κουκιά μετρημένα, πώς τολμάς να λες ότι θα κάνεις κάτι “για πάντα”, ότι θα νιώθεις κάτι “για πάντα”; Μέγα ψέμα, που ευθαρσώς ξεστομίζεται απ’ όλους και αμάσητο καταπίνεται, επίσης απ’ όλους! Βέβαια, χωρίς αυτό το ψέμα χάνουν τα συναισθήματα μέρος από την αίγλη και τη μαγεία τους. Είναι κι αυτό ένα θέμα, δε λέω. 
 
Αχ… παράξενο χαρμάνι ο άνθρωπος! Όσο θεριό, τόσο αδύναμος συνάμα. Κι όσο έξυπνος, άλλο τόσο ηλίθιος. Γεννημένος θαρρείς για να συνθλίβει με την ίδια του την πατημασιά ό,τι όμορφο έσπειρε. Να καταστρέφει, θυμωμένος  με την ίδια του τη σάρκα, ό,τι με κόπο και αγάπη υπέροχο δημιούργησε. Επικίνδυνος, αν και ευάλωτος. Αυτoκαταστροφικός, αν και αφάνταστα δημιουργικός. Μεγαλωμένος με παραμύθια, 
που κανείς ποτέ δεν έμαθε το πραγματικό τους τέλος, απέκτησε την παρόρμηση να παραμυθιάζει και τον εθισμό να παραμυθιάζεται.
 
Ας προσέχουμε τις λέξεις μας παιδιά. Έχουν δύναμη, πολλή δύναμη. Έχουν ζωή, έχουν ενέργεια. Μπορούν να χτίσουν και να γκρεμίσουν. Μπορούν να σαγηνεύσουν, μπορούν να μαχαιρώσουν. Φωνή και εργαλείο του μυαλού μας είναι. Ας μην τις υποτιμάμε.
 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *