“Ρίσκαρε” μου φωνάζω

“Ρίσκαρε” μου φωνάζω.
Υπερασπίσου τα αισθήματα σου σαν να μην ήτανε ποτέ δικά σου.
Άνοιξε το παράθυρο κι άσε να μπει φως.
Πόσο θα αντέχεις να ζεις στο σκοτάδι;
Ποια ποινή εκτίει η καρδιά σου;

“Ρίσκαρε” μου φωνάζω.
Πες επιτέλους όσα αισθάνεσαι, βρες τις λέξεις και τον τρόπο
και πλάσε τον κόσμο που ονειρεύτηκες.
Κλείσε τα μάτια και τη λογική.
Ακούς το χτύπο της ανάγκης;
Ή σίγησε κι αυτός σαν τη ζωή σου;
“Ρίσκαρε” μου φωνάζω
ξανά και ξανά
μα το στόμα δεν ανοίγει.
Με κυριεύει ο φόβος και ξεχνώ τι θέλω.
Κυρίως ποια είμαι.
Και δε ρισκάρω, δεν τολμώ, δεν προσπαθώ.

Κλείνω ερμητικά το παράθυρο και την καρδιά μου·
ενοχλητικό το φως και τα αισθήματα.
Θορυβώδες το ρυθμικό τικ-τακ
του ρολογιού και των χτύπων μου.
Τι να την κάνεις την καρδιά, αν όχι για να επιβιώνεις;
Κλείνω την κουρτίνα και τη ζωή μου.
Μόνο οι δειλοί έχουν το θάρρος
να παραδεχτούν την ήττα τους.
Και μόνο οι θαρραλέοι απολαμβάνουν
τα όνειρά τους, ξεχνώντας τις συνέπειες
των πράξεών τους.

Μα εγώ ούτε δειλή είμαι ούτε γενναία.
Στάσιμο νερό είμαι μια λίμνη, ένας βάλτος.
Όταν αναμοχλεύονται τα βάθη μου,
ξυπνούν τα αισθήματα μου.
Κι όταν ησυχάσει ο ντουνιάς,
βυθίζονται σαν πέτρες στην άβυσσό μου.

“Ρίσκαρε” μου φωνάζω μα δε μ’ ακούω πλέον.
Ίσως οι κραυγές μου καλύπτουν τη φωνή της καρδιάς μου.
Ίσως πάλι δε φωνάζω αρκετά δυνατά.
Όπως και να ‘χει η σιωπή με τυλίγει.
Μια σιωπή πιο εκκωφαντική
από τη δυστυχία.

Φιλίνα Ιγνατιάδου
(11 Μαρτίου 2020)