Μια στάλα από την αγάπη σου αν σκορπίσω, θα κάνω ευτυχισμένο το μισό πλανήτη. Μια δόση της αγκαλιάς σου αν χαρίσω, θα ζεστάνω τον άλλον μισό. Μα τα φιλιά σου, αυτά που μου χαρίζουν τη ζωή, αποκάλεσέ με εγωίστρια, μα θα τα κρατήσω ολοδικά μου. Θα ξυπνώ και θα κοιμάμαι […]
Daily Archives: 17 Οκτωβρίου 2020
8 posts
Θέλω να πετάξω. Να πετάξω από πάνω μου δεσμούς και έξεις. Να αποδεσμευτώ από τα λάθη που με στιγμάτισαν και να ξεχάσω όσα με μαστιγώνουν κάθε δειλινό. Θέλω να πετάξω λογαριασμούς κι υποχρεώσεις στο καλάθι των αχρήστων. Να μη νοιάζομαι για τίποτα, για λιγοστά λεπτά. Να ανασάνω λίγη ζωή μέσα […]
Πόσοι μόνοι υπάρχουν σε μια πόλη; Πόσοι κλαίνε τώρα; Πόσοι γελάνε τώρα; Πόσοι αγωνιούν τώρα; Πόσοι ερωτεύονται; Πόσοι ονειρεύονται; Πόσοι απελπίζονται; Πόσοι κοιμούνται; Πόσοι θυμούνται; Πόσοι λυπούνται; Πόσοι αγκαλιάζουν το μαξιλάρι τους και πόσοι κουλουριάζονται σε στάση εμβρυακή; Πόσοι νιώθουν κενό ατελείωτο και πόσοι θα ήθελαν να είναι αλλού και […]
Σπίρτα οι στιγμές μας, ανάβουν διάσπαρτα στο άγνωστο και βαθύ σκοτάδι της ζωής μας. Σε κάποια χέρια χαρίστηκαν πολλά, αβίαστα και απλόχερα, όμως σε άλλα εδόθησαν με πολύ κόπο και ιδρώτα. Άλλοι τα έλαβαν ακέραια και ατόφια, πολλοί όμως βρεγμένα, φθαρμένα και λειψά. Ίδια η φλόγα, το συναίσθημα όμως αλλαγμένο. […]
Ήταν δεμένοι μεταξύ τους, ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι η Αγάπη και ο Ιάκωβος, γι’ αυτό και όταν μπήκε το τρίτο πρόσωπο ανάμεσά τους, όλοι ξαφνιάστηκαν. Είχαν ζήσει αρμονικά στο γάμο τους και το παιδί τους ήταν γύρω στα δεκατέσσερα όταν επήλθε η οριστική διάλυση. Ο Ιάκωβος ήταν αμετάκλητος στην απόφασή του, […]
Έσταξα αίμα για να αποκτήσω την ελευθερία μου. Αποφάσισα βίαια κάποια στιγμή να αποσυρθώ από το πλήθος, να σταματήσω να εξαρτώμαι από όλο αυτό το σκουπιδαριό των φερόμενων ως σπουδαίων που είχαν μαζευτεί γύρω μου. Περιορίστηκα στις αναγκαίες κινήσεις για να έχω τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις μου. Απογοητεύτηκα μόλις […]
Ο μυθικός φοίνικας, πουλί της αρχαιότητας, ήταν αυτός που ξεχώριζε και μέχρι και σήμερα διαφέρει από όλα τα πλάσματα που έχουν περάσει από αυτό τον κόσμο. Αυτός ήταν ο μισός αετός και ο υπόλοιπος παγόνι. Μα αυτό που ήταν το εντυπωσιακό με εκείνον, δεν ήταν ούτε η ομορφιά του, ούτε […]
Μια ολοζώντανη μνήμη έμπηξε το κεντρί της στο σώμα μου στην προσπάθειά της να υπερνικήσει την απουσία. Με το τσίμπημα αναβλήθηκε ξεραμένο αίμα στιγμών λησμονημένων. Ξεραμένο πρόχειρα, τεχνητά, τακτοποιημένο κάτω από το δέρμα. Καλυμμένο με υγιή στοιβάδα κυττάρων. Μην τυχόν και φανεί στο φως και διαταράξει την ώρα κενής ησυχίας […]