Έρχεται η στιγμή που ο καθένας από εμάς εκτελεί τη ζωή του εν ψυχρώ με μια λάθος απόφαση. Της βάζουμε το πιστόλι στον κρόταφο και πυροβολούμε. Δεν πετάγονται αμέσως τα αίματα, δεν πεθαίνει επί τόπου. Ψυχοραγεί στην πορεία των χρόνων. Χάνει παλμούς μέρα τη μέρα, συρρικνώνεται και μαραίνεται, σιγολιώνει και σβήνει αργά. Μέχρι τότε υφίσταται με μηχανική υποστήριξη. Μηχανικά χαμόγελα. Μηχανικές κινήσεις. Μηχανικές διαδρομές. Μηχανικές χειρονομίες. Μέχρι που η γραμμή στο μηχάνημα γίνεται φλατ.
Έρχεται κάποτε για όλους μας η στιγμή που, κάπου στον κόσμο, θα εκτελέσουμε τη ζωή μας εν ψυχρώ με μια λάθος απόφαση. Άλλος σε μια επαρχιακή λεωφόρο. Κάποιος άλλος μπροστά από μία εκκλησία. Κάποιος τρίτος σε ένα καταγώγιο. Εγώ μπροστά από ένα σταθμό τρένου κάπου στην Αθήνα…
Εύα Κοτσίκου
About Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
View all posts by Εύα Κοτσίκου | 201 posts
