Πολύ νωρίς για να μείνεις, πολύ αργά για να φύγεις
Δικά σου βήματα που φέρνουν σκιρτήματα.
Δικές σου σκέψεις ζαλίζουν ως επισκέψεις.
Ήλιος που δύει προτού ν’ ανατείλει.
Όνειρο που εκεί φίλησα τα δύο σου χείλη.
Πισωπάτησα καθώς έκανα εμπρός το βήμα.
Παραπάτησα στης μέθης σου το οξύμωρο σχήμα.
Προσευχήθηκα καθώς αναθεμάτιζα την απουσία σου.
Λεηλατήθηκα ενώ προστάτευα την περιουσία σου.
Μάθε μου το ξόρκι των αντιθέσεων.
Μοιράσου την ευλογία των προθέσεων.
Απόμεινα μόνος με τη συντροφιά σου.
Να λαχταράω τόσο την αγκαλιά σου.
Πες μου πως ήρθες και είσαι εδώ.
Ν’ ανοίξω τα μάτια μου από το κρυφτό.
Και δε με νοιάζει για την ώρα.
Μόνο μην είναι πολύ νωρίς για να μείνεις.
Αλλά να είναι αργά για να φύγεις.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
