Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Γ

Απαίσιες σκέψεις αυτές οι “Αν”

Γιατί τι φταίει άραγε; Τι είναι αυτό που μας κάνει όλους μας φύλλα; Γιατί να λικνιζόμαστε στο χορό της μοίρας όπως τα φύλλα στον φθινοπωρινό άνεμο; Δεν είμαι αρκετά πιωμένος σήμερα… είναι πολύ αργά και δεν έχω κάποια δουλειά. Κλασσικά στριφογυρνάει το μυαλό μου και πολλά ερωτηματικά κάνουν την guest εμφάνισή τους. Δηλαδή είμαι πιωμένος, αλλά όχι αρκετά για να βοηθάει να κρατιέμαι. Να κρατάω ζωντανή αυτή τη στοίβα με σκέψεις “Αν”.

Απαίσιες σκέψεις αυτές οι “Αν”, που σ’ όλες με έχεις στοιχειώσει εσύ. Χωρίς καμία δόση σιγουριάς για την αναγέννηση του έρωτά μας. Τρύπωσες μέσα και κάθεσαι κουλουριασμένη περιμένοντας να έρθω να σ’ αρπάξω στη ζεστή αγκαλιά μου. Αναρωτιέμαι διαρκώς γιατί δεν μπαίνω στον τέλειο αψεγάδιαστο κόσμο μας, να τον κάνω βασίλειό μας. Όχι ψεύτικο, αλλά αληθινό αφού και εσύ εκεί θα είσαι…

Μου προκαλεί ντελίριο η σκέψη αυτή, πριγκιπέσα μου. Αυτό το “Αν”… Αν αυτό, αν εκείνο… Αν ήμουν αλλιώς, αν όχι. Ρημάδια τα γραμμένα και η γοητεία τους ατάραχη να στέκει μπροστά μας. Είτε θέλουμε είτε όχι, αυτά είναι. Και πίστεψε με, μωρό μου, προσπάθησα να ξαναγράψω τη μοίρα μας, για να μπούμε στην κάψουλα αυτή μαζί μέσα και να ταξιδέψουμε στο άπειρο του εμείς. Μα εσύ τη μοίρα σου την έγραψες αλλιώς και ήταν μακριά απ’ τη δική μου. Ποιον άγιο και ποιο Θεό να βρω για να σε φέρω πλάι μου;

-Δημήτρη, δεν ήταν γραφτό, ίσως… Θέλεις να μου μιλήσεις;
-Μακάρι να γνώριζα λέξεις που να αποτυπώνουν ό,τι έζησα…

Κάποια πράγματα δε γίνονται και κάποια άλλα δεν έγιναν ποτέ… Καταραμένε, Δία, εσύ μας χώρισες… εσύ φταις…

Πάλι ψάχνω να βγάλω νόημα σ’ αυτό τον φαύλο κύκλο με τα “Αν” που μόνοι μας εμείς σπάσαμε. Θα βάλω ένα ακόμα ποτό…

Δημήτρης